هر که چون سروم، گل اندامی نداشت از سلمان ساوجی غزل 96
1. هر که چون سروم، گل اندامی نداشت
در جهان، از عیش خوش کامی نداشت
تیر خدنگ غمزه‌ات، از جان ما گذشت از سلمان ساوجی غزل 97
1. تیر خدنگ غمزه‌ات، از جان ما گذشت
بر ما ز غمزه تو چه گویم، چها گذشت
چند گویم، در فراقت کابم از سر گذشت؟ از سلمان ساوجی غزل 98
1. چند گویم، در فراقت کابم از سر گذشت؟
شد بپایان عمر و پایانی ندارد سرگذشت
بر دل من تا خیال آن پری پیکر، گذشت از سلمان ساوجی غزل 99
1. بر دل من تا خیال آن پری پیکر، گذشت
کافرم گر در خیالم، صورتی دیگر گذشت
از سر دنیا و دین، مردانه در خواهم گذشت از سلمان ساوجی غزل 100
1. از سر دنیا و دین، مردانه در خواهم گذشت
مست و لایعقل، به کوی یار، بر خواهم گذشت
آب چشمم راز دل، یک یک، به مردم، باز گفت از سلمان ساوجی غزل 101
1. آب چشمم راز دل، یک یک، به مردم، باز گفت
عاشقی و مستی و دیوانگی، نتوان نهفت
هر که با، عشق آشنا شد، زحمت جان، بر نتافت از سلمان ساوجی غزل 102
1. هر که با، عشق آشنا شد، زحمت جان، بر نتافت
درد پر ورد محبت، بار درمان بر نتافت
دل، در برم گرفت و پی یار من برفت از سلمان ساوجی غزل 103
1. دل، در برم گرفت و پی یار من برفت
لب بوسه داد و جان و روان از بدن برفت
بر سر کوی غمش، بی سروپا باید رفت از سلمان ساوجی غزل 104
1. بر سر کوی غمش، بی سروپا باید رفت
گاه با خویش و گه از خویش جدا، باید رفت
باز دل سودای آن زنجیر مو، از سر گرفت از سلمان ساوجی غزل 105
1. باز دل سودای آن زنجیر مو، از سر گرفت
آتشم بنشسته بود از شمع رویش، در گرفت
سلطان عشق، ملک دل و دین، فرو گرفت از سلمان ساوجی غزل 106
1. سلطان عشق، ملک دل و دین، فرو گرفت
او حاکم است، نیست کسی را بر او، گرفت
سر، در رهش، نهادم و کاری به سر، نرفت از سلمان ساوجی غزل 107
1. سر، در رهش، نهادم و کاری به سر، نرفت
با او به هیچ حیله مرا دست، در نرفت