هر که چون سروم، گل اندامی از سلمان ساوجی غزل 96
1. هر که چون سروم، گل اندامی نداشت
در جهان، از عیش خوش کامی نداشت
تیر خدنگ غمزه‌ات، از جان از سلمان ساوجی غزل 97
1. تیر خدنگ غمزه‌ات، از جان ما گذشت
بر ما ز غمزه تو چه گویم، چها گذشت
چند گویم، در فراقت کابم از سلمان ساوجی غزل 98
1. چند گویم، در فراقت کابم از سر گذشت؟
شد بپایان عمر و پایانی ندارد سرگذشت
بر دل من تا خیال آن پری پیکر، از سلمان ساوجی غزل 99
1. بر دل من تا خیال آن پری پیکر، گذشت
کافرم گر در خیالم، صورتی دیگر گذشت
از سر دنیا و دین، مردانه از سلمان ساوجی غزل 100
1. از سر دنیا و دین، مردانه در خواهم گذشت
مست و لایعقل، به کوی یار، بر خواهم گذشت
آب چشمم راز دل، یک یک، به از سلمان ساوجی غزل 101
1. آب چشمم راز دل، یک یک، به مردم، باز گفت
عاشقی و مستی و دیوانگی، نتوان نهفت
هر که با، عشق آشنا شد، زحمت از سلمان ساوجی غزل 102
1. هر که با، عشق آشنا شد، زحمت جان، بر نتافت
درد پر ورد محبت، بار درمان بر نتافت
دل، در برم گرفت و پی یار از سلمان ساوجی غزل 103
1. دل، در برم گرفت و پی یار من برفت
لب بوسه داد و جان و روان از بدن برفت
بر سر کوی غمش، بی سروپا از سلمان ساوجی غزل 104
1. بر سر کوی غمش، بی سروپا باید رفت
گاه با خویش و گه از خویش جدا، باید رفت
باز دل سودای آن زنجیر مو، از سلمان ساوجی غزل 105
1. باز دل سودای آن زنجیر مو، از سر گرفت
آتشم بنشسته بود از شمع رویش، در گرفت
سلطان عشق، ملک دل و دین، از سلمان ساوجی غزل 106
1. سلطان عشق، ملک دل و دین، فرو گرفت
او حاکم است، نیست کسی را بر او، گرفت
سر، در رهش، نهادم و کاری از سلمان ساوجی غزل 107
1. سر، در رهش، نهادم و کاری به سر، نرفت
با او به هیچ حیله مرا دست، در نرفت