عاشقان را شوق مستی، از شرابی از سلمان ساوجی غزل 73
1. عاشقان را شوق مستی، از شرابی دیگرست
وین هوا گرم از فروغ آفتابی دیگرست
دل ز جا برخاست ما را، وصل از سلمان ساوجی غزل 74
1. دل ز جا برخاست ما را، وصل او بر جا نشست
تا بپنداری که عشقش، در دل تنها نشست
درون، ز غیر بپرداز و ساز، از سلمان ساوجی غزل 75
1. درون، ز غیر بپرداز و ساز، خلوت دوست
که اوست، مغز حقیقت، برون از همه پوست
مشک ریزان می‌جهد، باد صبا از سلمان ساوجی غزل 76
1. مشک ریزان می‌جهد، باد صبا از کوی دوست
شاخه‌ای گویی ربودست، از خم گیسوی دوست
من لاف چون زنم، که سرم را از سلمان ساوجی غزل 77
1. من لاف چون زنم، که سرم را هوای توست
بس نیست؟ این قدر که سرم خاک پای توست
هست آرام دل، آن را که دلارامی از سلمان ساوجی غزل 78
1. هست آرام دل، آن را که دلارامی هست
خرم آن دل، که در او، صبری و آرامی هست
بی‌وفا می‌خواندم، آن بی‌وفا، از سلمان ساوجی غزل 79
1. بی‌وفا می‌خواندم، آن بی‌وفا، پیداست کیست
من به مهرش می‌دهم جان، بی‌وفا پیداست کیست
یار ما را یار بسیارست تا از سلمان ساوجی غزل 80
1. یار ما را یار بسیارست تا او یار کیست
دل بسی دارد ندانم، زان میان، دلدار کیست
سرو خواند، با تو خود را راست، از سلمان ساوجی غزل 81
1. سرو خواند، با تو خود را راست، اما راست نیست
سرو را این حسن و زیبایی که قدت راست نیست
شب فراق تو را روز وصل، پیدا از سلمان ساوجی غزل 82
1. شب فراق تو را روز وصل، پیدا نیست
عجب شبی، که در آن شب، امید فردا نیست
بیمار غمت را به جز از صبر از سلمان ساوجی غزل 83
1. بیمار غمت را به جز از صبر دوا نیست
صبرست دوای من و دردا که مرا نیست
داغ سودای تو بر جان رهی تنها از سلمان ساوجی غزل 84
1. داغ سودای تو بر جان رهی تنها نیست
در جهان کیست، که شوریده این سودا نیست