تا در سرم، ز زلف تو، سودا فتاده است از سلمان ساوجی غزل 61
1. تا در سرم، ز زلف تو، سودا فتاده است
کارم ز دست رفته و در پا، فتاده است
تا زماه طلعتت، طرف نقاب، افتاده است از سلمان ساوجی غزل 62
1. تا زماه طلعتت، طرف نقاب، افتاده است
لرزه از عکس رخت، بر آفتاب، افتاده است
روزی از رویت، مگر طرف نقاب، افتاده است از سلمان ساوجی غزل 63
1. روزی از رویت، مگر طرف نقاب، افتاده است
در دل خورشید و مه، زان روز تاب، افتاده است
خواب مستی کرده چشمت، در خمار افتاده است از سلمان ساوجی غزل 64
1. خواب مستی کرده چشمت، در خمار افتاده است
زلف مشکین تو، چون من، بی‌قرار، افتاده است
نه ز احوال دل بی‌خبرانت، خبری است از سلمان ساوجی غزل 65
1. نه ز احوال دل بی‌خبرانت، خبری است
نه به سر وقت جگر سوختگانت، گذری است
بویی از خاک رهت، همره باد سحری است از سلمان ساوجی غزل 66
1. بویی از خاک رهت، همره باد سحری است
رنگی از حسن رخت، مایه گلبرگ طری، است
مشنو، که مرا از درت، اندیشه دوری است از سلمان ساوجی غزل 67
1. مشنو، که مرا از درت، اندیشه دوری است
اندیشه اگر هست، ز هجران، نه ضروری است
بر سر کوی یقین، کعبه و بتخانه، یکی است از سلمان ساوجی غزل 68
1. بر سر کوی یقین، کعبه و بتخانه، یکی است
دام زلف سیه و سبحه صد دانه، یکی است
حلقه زلف تو، سرمایه هر سودایی است از سلمان ساوجی غزل 69
1. حلقه زلف تو، سرمایه هر سودایی است
غمزه مست تو، سر فتنه هر غوغایی است
باز جانم، هدف تیر کمان ابرویی است از سلمان ساوجی غزل 70
1. باز جانم، هدف تیر کمان ابرویی است
که کمان غم عشقش، نه به هر بازویی است
جان من می‌رقصد از شادی، مگر یار آمده‌ست از سلمان ساوجی غزل 71
1. جان من می‌رقصد از شادی، مگر یار آمده‌ست
می‌جهد چشمم همانا وقت دیدار آمده‌ست
در ازل، با تو مرا، شرط و قراری بودست از سلمان ساوجی غزل 72
1. در ازل، با تو مرا، شرط و قراری بودست
با سر زلف تو نیزم، سرو کاری بودست