لعل را بر آفتاب حسن گویا از سلمان ساوجی غزل 346
1. لعل را بر آفتاب حسن گویا کرده‌ای
ز آفتاب حسن خود، یک ذره پیدا کرده‌ای
ای نور دیده باز گو جرمی از سلمان ساوجی غزل 347
1. ای نور دیده باز گو جرمی که از ما دیده‌ای
تا بی‌گناه از ما چرا چون بخت بر گردیده‌ای؟
در خیل تو گشتیم، بسی از از سلمان ساوجی غزل 348
1. در خیل تو گشتیم، بسی از همه بابی
کردیم سوال و نشنیدیم جوابی
جان ندارد بی لب شیرین جانان از سلمان ساوجی غزل 349
1. جان ندارد بی لب شیرین جانان لذتی
بی عزیزان نیست عمر نازنین را لذتی
خنک صبا که ز زلفش، خلاص از سلمان ساوجی غزل 350
1. خنک صبا که ز زلفش، خلاص یافت نفسی
صبا فدای تو بادم، برو که نیک بجستی
ای میوه رسیده ز بستان کیستی از سلمان ساوجی غزل 351
1. ای میوه رسیده ز بستان کیستی
وی آیت نو آمده در شان کیستی؟
خورشید رخا سایه ز ما باز از سلمان ساوجی غزل 352
1. خورشید رخا سایه ز ما باز گرفتی
وز من نظر مهر و وفا باز گرفتی
دلا راه هوا خالی نخواهد از سلمان ساوجی غزل 353
1. دلا راه هوا خالی نخواهد بودن از گردی
قدم مردانه نه کانجا به گردی می‌رود مردی
به نیازی که با خدا داری از سلمان ساوجی غزل 354
1. به نیازی که با خدا داری
که دلم بیش ازین نیازاری
چه می‌بری دل ما چون نگه از سلمان ساوجی غزل 355
1. چه می‌بری دل ما چون نگه نمی‌داری؟
چه دلبری که نمی‌آید از تو دلداری؟
دل بر سر کوی تو نهادیم به از سلمان ساوجی غزل 356
1. دل بر سر کوی تو نهادیم به خواری
جان در غم عشق تو بدادیم به زاری
نمی‌پرسی ز حال ما، نه از از سلمان ساوجی غزل 357
1. نمی‌پرسی ز حال ما، نه از ما یاد می‌آری
عزیز من عزیزان را کسی دارد بدین خواری؟