غزلیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 دورم از جانان و مسکین آنکه شد مهجور ازو چون تنی باشد که جانش رفته باشد دور ازو

2 ذره حالم نمی‌گردد ز حال ذره‌ای کافتاب عالم آرا بازگیرد نور ازو

3 گو نسیم صبح از خاک درش بویی دهد بو که بستانم دمی داد دل رنجور ازو

4 کی به جوی چشم من بازآید آن آب حیات تا خراب آباد جان من شود معمور ازو

1 ای غبار خاک پایت توتیای چشم من کمترین گردی ز کویت خونبهای چشم من

2 چشم من جز دیدن رویت ندارد هیچ رای راستی را روشن و خوبست رای چشم من

3 مردم چشمی و بی مردم ندارد خانه نور مردمی فرمای و روشن کن سرای چشم من

4 من ز چشم خود ملولم کاشکی برخاستی از درت گردی و بنشستی بجای چشم من

1 نداشت این دل شوریده تاب سودایش سرم برفت و نرفت از سرم تمنایش

2 به نرد درد چو وامق نبود مرد حریف هزار دست پیاپی ببرد عذرایش

3 کسی نتافت از و سر چو زلفش از بن گوش سیاه روی درآمد فتاد و در پایش

4 غمش ز جای خودم برد و خود چه جای من است که گر به کوه رسد، برکند دل از جایش

1 ای بهم برزده زلف تو سراسر کارم من چو موی توام آشفته، فرو نگذارم

2 کرده‌ام نرم به فرمان تو گردن چون شمع چه کنم من که به فرمان تو سر در نارم

3 گرچه در راه تو چون خاک رهم رفته به باد تو مپندار کزین راه غباری دارم

4 نظری کن به من آخر که چو چشم خوش تو مدتی شد که به هم برزده‌ای بنیادم

1 کار شد تنگ برین دل، خبر یار کنید دوستان! بهر خدا، چاره این کار کنید

2 سیل عشق آمد و این بخت گران خواب مرا گر خبر نیست ازین واقعه، بیدار کنید

3 اثری کرد هوا در من و بیمار شدم به دو چشمش که علاج من بیمار کنید

4 هیچمان از طرف کعبه چو کاری نگشود بعد از این روی به میخانه خمار کنید

1 صوفی ز سر توبه شد با سر پیمانه رخت و بنه از مسجد آورد به میخانه

2 هر صورت آبادان کز باده شود ویران معموره معنی دان یعنی چه که ویرانه

3 سودی ندهد تو به زان می که بود ساقی در دور ازل با ما پیموده به پیمانه

4 دانی که کند مستی در پایه سرمستی مردی ز سر هستی برخاسته مردانه

1 آمد آن خسرو خوبان جهان از باکو می‌کند قصد جهانی و ندارد باک او

2 قصد جان می‌کند و جان همه عالم اوست می‌خورم زهر فراق و ندهد تریاک او

3 چو رسید آن گل خوشبو ز دیار باکو هیچ خوف و خطرش نیست زهی بی‌باک او

4 خسته بر خاک ره افتاده و چشمم بر راه دید و بگذشت و مرا بر نگرفت از خاک او

1 در خرابات مغان مست و بهم بر زده دوش می‌کشیدند مرا چون سر زلف تو به دوش

2 دیدم از باده نوشین و لب نوش لبان بزم رندان خرابات پر از «نوشانوش»

3 قصه حال پریشان من امشب زغمت به درازی چو سر زلف تو بگذشت ز دوش

4 عاقلا پند من بیدل بیهوش مده می به من ده که ندارم سر عقل و دل و هوش

1 یار ما رندست و با او یار می‌باید شدن غمزه‌اش مست است هان، هوشیار می‌باید شدن

2 تا ز لعل آتشین بر ما فشاند جرعه‌ای سالها خاک در خمار می‌باید شدن

3 بر سر انکار ما گر رفت زاهد باش گو عاشقان را در سر این کار می‌باید شدن

4 در صوامع خود پرستان را چه سود از زهد خشک پای کوبان بر سر بازار می‌باید شدن

1 تا کی آخر خاطر اندر بند هجران داشتن؟ یوسف جان عزیزان را به زندان داشتن

2 تا کی ای نور بصر کردن نظر با دیگران همچو چشم از مردم خود روی پنهان داشتن

3 چند کردن روی در مشتی پریشان همچو زلف زان سبب مجموع را خاطر پریشان داشتن