سوز تو کجا گیرد، در خرمن از سلمان ساوجی غزل 370
1. سوز تو کجا گیرد، در خرمن هر خامی؟
مرغ تو فرو ناید، ای دوست به هر بامی
ساقی ز جام مستی ما را رسان از سلمان ساوجی غزل 371
1. ساقی ز جام مستی ما را رسان به کامی
تا ما ز کوی هستی، بیرون نهیم گامی
همرنگ رویش در چمن، گل یاسمن از سلمان ساوجی غزل 372
1. همرنگ رویش در چمن، گل یاسمن گردید می
دایم به بویش چون صبا، گرد چمن گردید می
رسولا، خدا را به جایی که از سلمان ساوجی غزل 373
1. رسولا، خدا را به جایی که دانی
چه باشد که از من دعایی رسانی؟
هر که از روی تواضع بنهد از سلمان ساوجی غزل 374
1. هر که از روی تواضع بنهد پیشانی
پیش روی تو زهی روی و زهی پیشانی!
بازا که بی حضورت، خوش نیست از سلمان ساوجی غزل 375
1. بازا که بی حضورت، خوش نیست زندگانی
دور از تو می‌گذارم، عمری چنانکه دانی
تو در خواب خوشی، احوال از سلمان ساوجی غزل 376
1. تو در خواب خوشی، احوال بیماران چه می‌دانی؟
تو در آسایشی، تیمار بیماری چه می‌دانی؟
به صنوبر قد دلکشش اگر ای از سلمان ساوجی غزل 377
1. به صنوبر قد دلکشش اگر ای صبا گذری کنی
ز هوای جان حزین من دل خسته را خبری کنی
می‌آیی و دمی دو سه در کار از سلمان ساوجی غزل 378
1. می‌آیی و دمی دو سه در کار می‌کنی
ما را به دام خویشتن گرفتار می‌کنی
گفتم: خیال وصلت گفتا: از سلمان ساوجی غزل 379
1. گفتم: خیال وصلت گفتا: بخواب بینی
گفتم: مثال قدت گفتا: در آب بینی
تو را وقتی رسد صوفی که با از سلمان ساوجی غزل 380
1. تو را وقتی رسد صوفی که با جانانه بنشینی
که از سجاده برخیزی و در میخانه بنشینی
گلرخا برخیز و بنشان سرو از سلمان ساوجی غزل 381
1. گلرخا برخیز و بنشان سرو را بر طرف جوی
روی بنمای و رخ گل را به خون دل بشوی