خیال خود همه باید، ز سر از سلمان ساوجی غزل 311
1. خیال خود همه باید، ز سر به در کردن
دگر به عالم سودای او گذر کردن
چندان فتاد ما را، کار از از سلمان ساوجی غزل 312
1. چندان فتاد ما را، کار از شراب خوردن
کز شوق آن ندارم، پروای آب خوردن
یار ما رندست و با او یار از سلمان ساوجی غزل 313
1. یار ما رندست و با او یار می‌باید شدن
غمزه‌اش مست است هان، هوشیار می‌باید شدن
خواهیم چون زلیخا، یوسف از سلمان ساوجی غزل 314
1. خواهیم چون زلیخا، یوسف رخی گزیدن
بس دامنش گرفتن، وانگه فرو کشیدن
سر کویش هوس داری، خرد را از سلمان ساوجی غزل 315
1. سر کویش هوس داری، خرد را پشت پایی زن
درین اندیشه یکرو شو، دو عالم را قفایی زن
مفتاح فتوح از در میخانه از سلمان ساوجی غزل 316
1. مفتاح فتوح از در میخانه طلب کن
کام دوجهان از لب جانانه طلب کن
نو بهار است ای صنم، عیش از سلمان ساوجی غزل 317
1. نو بهار است ای صنم، عیش بهار آغاز کن
ساخت برگ گل صبا، برگ صبوحی ساز کن
جز بند زلفش ای دل دیوانه از سلمان ساوجی غزل 318
1. جز بند زلفش ای دل دیوانه جا مکن
بس نازک است جانب رویش رها مکن
جان قتیل توست، بردارش از سلمان ساوجی غزل 319
1. جان قتیل توست، بردارش مکن
چون عزیزش کرده‌ای، خوارش مکن
ای وصالت آرزوی جان غم فرسود از سلمان ساوجی غزل 320
1. ای وصالت آرزوی جان غم فرسود من
خود چه باشد جز تو و دیدار تو مقصود من
بیخ عشق تو نشاندند بتا! از سلمان ساوجی غزل 321
1. بیخ عشق تو نشاندند بتا! در دل من
غم مهر تو فشاندند، در آب و گل من
ای غبار خاک پایت توتیای از سلمان ساوجی غزل 322
1. ای غبار خاک پایت توتیای چشم من
کمترین گردی ز کویت خونبهای چشم من