از سر کوی تو ما بی سر و سامان رفتیم از سلمان ساوجی غزل 299
1. از سر کوی تو ما بی سر و سامان رفتیم
تشنه و مرده ز سرچشمه حیوان رفتیم
در راه غمت کرده ز سر پای بپویم از سلمان ساوجی غزل 300
1. در راه غمت کرده ز سر پای بپویم
ور دست دهد، ترک سر و پای بگویم
دل من زنده می‌گردد به بوی وصل دلداران از سلمان ساوجی غزل 301
1. دل من زنده می‌گردد به بوی وصل دلداران
دماغم تازه می‌دارد نسیم وعده یاران
ای آب آتش رنگ تو، بر باد داده خاک من از سلمان ساوجی غزل 302
1. ای آب آتش رنگ تو، بر باد داده خاک من
در آب و آتش هر دم از خاک درت باد ختن
سرو من سنبل تر بر زده بر گل پرچین از سلمان ساوجی غزل 303
1. سرو من سنبل تر بر زده بر گل پرچین
بستده لشکر رومش ز حبش لشکر چین
مسکین تنم به بویت، خو کرده است با جان از سلمان ساوجی غزل 304
1. مسکین تنم به بویت، خو کرده است با جان
ورنه به نسبت از تن، دورست راه تا جان
هر که را مقصود، حسن عارض است از دلبران از سلمان ساوجی غزل 305
1. هر که را مقصود، حسن عارض است از دلبران
عارضی عشق است، نتوان نهادن دل بر آن
ای چین سر زلفت، ماوای دل سلمان از سلمان ساوجی غزل 306
1. ای چین سر زلفت، ماوای دل سلمان
ماوای همه دلها، چه جای دل سلمان؟
من هشیار با مستان ندارم روی بنشستن از سلمان ساوجی غزل 307
1. من هشیار با مستان ندارم روی بنشستن
که می‌گویند بشکن عهد و بی‌شرمیست بشکستن
تا کی آخر خاطر اندر بند هجران داشتن؟ از سلمان ساوجی غزل 308
1. تا کی آخر خاطر اندر بند هجران داشتن؟
یوسف جان عزیزان را به زندان داشتن
نخواهم از سر کویش، به صد چندین جفا رفتن از سلمان ساوجی غزل 309
1. نخواهم از سر کویش، به صد چندین جفا رفتن
نشاید شیر مردان را، به هر زخمی ز جا رفتن
خجالت دارم از کویت، ز بس درد سر آوردن از سلمان ساوجی غزل 310
1. خجالت دارم از کویت، ز بس درد سر آوردن
به پیشانی و روی سخت خاک پایت آزردن