از سر کوی تو ما بی سر و سامان از سلمان ساوجی غزل 299
1. از سر کوی تو ما بی سر و سامان رفتیم
تشنه و مرده ز سرچشمه حیوان رفتیم
در راه غمت کرده ز سر پای از سلمان ساوجی غزل 300
1. در راه غمت کرده ز سر پای بپویم
ور دست دهد، ترک سر و پای بگویم
دل من زنده می‌گردد به بوی از سلمان ساوجی غزل 301
1. دل من زنده می‌گردد به بوی وصل دلداران
دماغم تازه می‌دارد نسیم وعده یاران
ای آب آتش رنگ تو، بر باد از سلمان ساوجی غزل 302
1. ای آب آتش رنگ تو، بر باد داده خاک من
در آب و آتش هر دم از خاک درت باد ختن
سرو من سنبل تر بر زده بر از سلمان ساوجی غزل 303
1. سرو من سنبل تر بر زده بر گل پرچین
بستده لشکر رومش ز حبش لشکر چین
مسکین تنم به بویت، خو کرده از سلمان ساوجی غزل 304
1. مسکین تنم به بویت، خو کرده است با جان
ورنه به نسبت از تن، دورست راه تا جان
هر که را مقصود، حسن عارض از سلمان ساوجی غزل 305
1. هر که را مقصود، حسن عارض است از دلبران
عارضی عشق است، نتوان نهادن دل بر آن
ای چین سر زلفت، ماوای دل از سلمان ساوجی غزل 306
1. ای چین سر زلفت، ماوای دل سلمان
ماوای همه دلها، چه جای دل سلمان؟
من هشیار با مستان ندارم از سلمان ساوجی غزل 307
1. من هشیار با مستان ندارم روی بنشستن
که می‌گویند بشکن عهد و بی‌شرمیست بشکستن
تا کی آخر خاطر اندر بند از سلمان ساوجی غزل 308
1. تا کی آخر خاطر اندر بند هجران داشتن؟
یوسف جان عزیزان را به زندان داشتن
نخواهم از سر کویش، به صد از سلمان ساوجی غزل 309
1. نخواهم از سر کویش، به صد چندین جفا رفتن
نشاید شیر مردان را، به هر زخمی ز جا رفتن
خجالت دارم از کویت، ز بس از سلمان ساوجی غزل 310
1. خجالت دارم از کویت، ز بس درد سر آوردن
به پیشانی و روی سخت خاک پایت آزردن