کمترین صید سر زلف کمند از سلمان ساوجی غزل 287
1. کمترین صید سر زلف کمند تو منم
چون تو ای دوست به هیچم نگرفتی چه کنم؟
تو می‌روی و بر آنم که در از سلمان ساوجی غزل 288
1. تو می‌روی و بر آنم که در پی تو برانم
ولیک گردش گردون گرفته است عنانم
بر افشان آستین تا من ز خود از سلمان ساوجی غزل 289
1. بر افشان آستین تا من ز خود دامن برافشانم
برافکن پرده تا پیدا شود احوال پنهانم
تو می‌روی و من خسته باز از سلمان ساوجی غزل 290
1. تو می‌روی و من خسته باز می‌مانم
چگونه بی تو بمانم، عجب همی مانم
به درد دل گرفتارم دوای از سلمان ساوجی غزل 291
1. به درد دل گرفتارم دوای دل نمی‌دانم
دوای درد دل کاری است بس مشکل نمی‌دانم
ز آب مژگان هر شبی خرقه نمازی از سلمان ساوجی غزل 292
1. ز آب مژگان هر شبی خرقه نمازی می‌کنم
سرو قدت را دعای جان درازی می‌کنم
همیشه نرگس مست تو را بیمار از سلمان ساوجی غزل 293
1. همیشه نرگس مست تو را بیمار می‌بینم
ولی در عین بیماریش مردم‌دار می‌بینم
بیم آن است که در صومعه دیوانه از سلمان ساوجی غزل 294
1. بیم آن است که در صومعه دیوانه شوم
به از آن نیست که هم با در میخانه شوم
در رکابت می‌دوم تا گوی از سلمان ساوجی غزل 295
1. در رکابت می‌دوم تا گوی چوگانت شوم
از برایت می‌کشم خود را که قربانت شوم
سؤالی می‌کنم، چیزی نه از سلمان ساوجی غزل 296
1. سؤالی می‌کنم، چیزی نه بیش از پیش می‌خواهم
فقیرم، مرهمی بهر درون ریش می‌خواهم
ما روی دل به خانه خمار کرده‌ایم از سلمان ساوجی غزل 297
1. ما روی دل به خانه خمار کرده‌ایم
محراب جان ز ابروی دلدار کرده‌ایم
ما به دور باده در کوی مغان از سلمان ساوجی غزل 298
1. ما به دور باده در کوی مغان آسوده‌ایم
از جفا و جور و دور آسمان آسوده‌ایم