ما از در او دور و چنین بر از سلمان ساوجی غزل 251
1. ما از در او دور و چنین بر در و بامش
باد سحری می‌گذرد، باد حرامش!
در خرابات مغان مست و بهم از سلمان ساوجی غزل 252
1. در خرابات مغان مست و بهم بر زده دوش
می‌کشیدند مرا چون سر زلف تو به دوش
عارفا لعل لبش می می‌دهد از سلمان ساوجی غزل 253
1. عارفا لعل لبش می می‌دهد هشیار باش
چشم مستش رهزن خواب است هان! بیدار باش
کار دنیا نیست چندان کار از سلمان ساوجی غزل 254
1. کار دنیا نیست چندان کار و باری، گو مباش
اختیاری کو ندارد اختیاری، گو مباش
مست حسنی که ندارد خبر از از سلمان ساوجی غزل 255
1. مست حسنی که ندارد خبر از آفاقش
چه خبر باشد از احوال دل عشاقش؟
آنکه از جان دوست‌تر می‌دارمش از سلمان ساوجی غزل 256
1. آنکه از جان دوست‌تر می‌دارمش
او مرا بگذاشت، من نگذارمش
چون تحمل می‌کند تن صحبت از سلمان ساوجی غزل 257
1. چون تحمل می‌کند تن صحبت پیراهنش
چون کند افتاده است آن این زمان در گردنش؟
نعره زنان آمدم بر در میخانه از سلمان ساوجی غزل 258
1. نعره زنان آمدم بر در میخانه دوش
نعره مستان شنید، باده درآمد به جوش
ماییم به پای تو در افکنده از سلمان ساوجی غزل 259
1. ماییم به پای تو در افکنده سر خویش
وز غایت تقصیر سرانداخته در پیش
نداشت این دل شوریده تاب از سلمان ساوجی غزل 260
1. نداشت این دل شوریده تاب سودایش
سرم برفت و نرفت از سرم تمنایش
می‌کند غارت صبر و دل و دین از سلمان ساوجی غزل 261
1. می‌کند غارت صبر و دل و دین سودایش
آنکه او هیچ ندارد، چه غم از یغمایش؟
چند گویی با تو یک شب روز از سلمان ساوجی غزل 262
1. چند گویی با تو یک شب روز گردانم چو شمع
من عجب دارم گر امشب تا سحر مانم چو شمع