کسی که قصه درد مرا نمی‌داند از سلمان ساوجی غزل 180
1. کسی که قصه درد مرا نمی‌داند
ز لوح چهره من یک به یک فرو خواند
تو را آنی است در خوبی که هرکس آن نمی‌داند از سلمان ساوجی غزل 181
1. تو را آنی است در خوبی که هرکس آن نمی‌داند
خطی گل بر ورق دارد که جز بلبل نمی‌خواند
جان ما را دل بماند از ما و ما را دل نماند از سلمان ساوجی غزل 182
1. جان ما را دل بماند از ما و ما را دل نماند
عمرم از در راند و عمری بر زبان نامم نماند
زلف و رخسار تو را شام و سحر چون خواند؟ از سلمان ساوجی غزل 183
1. زلف و رخسار تو را شام و سحر چون خواند؟
هر که یک حرف سیاهی ز سپیدی داند
لاابالی وار، دستی بر جهان خواهم فشاند از سلمان ساوجی غزل 184
1. لاابالی وار، دستی بر جهان خواهم فشاند
هرچه دامن گیردم دامن، بر آن خواهم فشاند
در خرابات مرا دوش به دوش آوردند از سلمان ساوجی غزل 185
1. در خرابات مرا دوش به دوش آوردند
بی‌خودم بر در آن باده فروش آوردند
چشم مخمور تو مستان را به هم بر می‌زند از سلمان ساوجی غزل 186
1. چشم مخمور تو مستان را به هم بر می‌زند
شور عشقت، عاشقان را حلقه بر در می‌زند
هر شب از کویت مرا سر مست و شیدا می‌کشند از سلمان ساوجی غزل 187
1. هر شب از کویت مرا سر مست و شیدا می‌کشند
چون سر زلفت بدوشم بی‌سرو پا می‌کشند
هر شبی سودای چشمش بر سرم غوغا کند از سلمان ساوجی غزل 188
1. هر شبی سودای چشمش بر سرم غوغا کند
غمزه‌اش صد فتنه در هر گوشه‌ای پیدا کند
حاشا که تا سلمان بود، ترک می و ساغر کند از سلمان ساوجی غزل 189
1. حاشا که تا سلمان بود، ترک می و ساغر کند
ور نیز گوید: می‌کنم، هرگز کسی باور کند
هر شب این اندیشه در بر غنچه را دل خون کند از سلمان ساوجی غزل 190
1. هر شب این اندیشه در بر غنچه را دل خون کند
کز دل آخر چون جمالت روی گل بیرون کند
هر زمان عشقش سر از جایی دگر بر می‌کند از سلمان ساوجی غزل 191
1. هر زمان عشقش سر از جایی دگر بر می‌کند
سوزش اندر هر سری سودای دیگر می‌کند