می‌کشم خود را و بازم دل بسویش می‌کشد از سلمان ساوجی غزل 168
1. می‌کشم خود را و بازم دل بسویش می‌کشد
مو کشان زلفش مرا در خاک کویش می‌کشد
باد سحر از بوی تو دم زد، همه جان شد از سلمان ساوجی غزل 169
1. باد سحر از بوی تو دم زد، همه جان شد
آب خضر از لعل تو جان یافت، روان شد
آن جان عزیز نیست که در کار ما نشد از سلمان ساوجی غزل 170
1. آن جان عزیز نیست که در کار ما نشد
و آن تن درست نیست که بیمار ما نشد
نظری کن که دل از جور فراقت خون شد از سلمان ساوجی غزل 171
1. نظری کن که دل از جور فراقت خون شد
نیست دل را به جز از دیده ره بیرون شد
نگارینا به صحرا رو، که بستان حله می‌پوشد از سلمان ساوجی غزل 172
1. نگارینا به صحرا رو، که بستان حله می‌پوشد
به شادی ارغوان با گل شراب لعل می‌نوشد
ز صبا سنبل او دوش به هم بر می‌شد از سلمان ساوجی غزل 173
1. ز صبا سنبل او دوش به هم بر می‌شد
وز نسیمش همه آفاق معطر می‌شد
نمی‌دانم که نی چون من چرا بسیار می‌نالد؟ از سلمان ساوجی غزل 174
1. نمی‌دانم که نی چون من چرا بسیار می‌نالد؟
دمادم می‌زند یارش، ز دست یار می‌نالد
غوغای عشق دوشم، ناگاه بر سر آمد از سلمان ساوجی غزل 175
1. غوغای عشق دوشم، ناگاه بر سر آمد
هم دل به غم فرو شد، هم جان به هم برآمد
جان چو بشنید که آن جان جهان باز آمد از سلمان ساوجی غزل 176
1. جان چو بشنید که آن جان جهان باز آمد
از سر راه عدم رقص کنان باز آمد
خوش آمد باد نوروزی، خوش آمد از سلمان ساوجی غزل 177
1. خوش آمد باد نوروزی، خوش آمد
بنفشه در چمن شاد و کش آمد
گل که خوش طلعت و خوشبو آمد از سلمان ساوجی غزل 178
1. گل که خوش طلعت و خوشبو آمد
عاشق روت به صد رو آمد
سلام حال بیماران رسانیدن صبا داند از سلمان ساوجی غزل 179
1. سلام حال بیماران رسانیدن صبا داند
ولی او نیز بیمارست و می‌ترسم که نتواند