می‌کشم خود را و بازم دل از سلمان ساوجی غزل 168
1. می‌کشم خود را و بازم دل بسویش می‌کشد
مو کشان زلفش مرا در خاک کویش می‌کشد
باد سحر از بوی تو دم زد، از سلمان ساوجی غزل 169
1. باد سحر از بوی تو دم زد، همه جان شد
آب خضر از لعل تو جان یافت، روان شد
آن جان عزیز نیست که در کار از سلمان ساوجی غزل 170
1. آن جان عزیز نیست که در کار ما نشد
و آن تن درست نیست که بیمار ما نشد
نظری کن که دل از جور فراقت از سلمان ساوجی غزل 171
1. نظری کن که دل از جور فراقت خون شد
نیست دل را به جز از دیده ره بیرون شد
نگارینا به صحرا رو، که از سلمان ساوجی غزل 172
1. نگارینا به صحرا رو، که بستان حله می‌پوشد
به شادی ارغوان با گل شراب لعل می‌نوشد
ز صبا سنبل او دوش به هم بر از سلمان ساوجی غزل 173
1. ز صبا سنبل او دوش به هم بر می‌شد
وز نسیمش همه آفاق معطر می‌شد
نمی‌دانم که نی چون من چرا از سلمان ساوجی غزل 174
1. نمی‌دانم که نی چون من چرا بسیار می‌نالد؟
دمادم می‌زند یارش، ز دست یار می‌نالد
غوغای عشق دوشم، ناگاه از سلمان ساوجی غزل 175
1. غوغای عشق دوشم، ناگاه بر سر آمد
هم دل به غم فرو شد، هم جان به هم برآمد
جان چو بشنید که آن جان جهان از سلمان ساوجی غزل 176
1. جان چو بشنید که آن جان جهان باز آمد
از سر راه عدم رقص کنان باز آمد
خوش آمد باد نوروزی، خوش از سلمان ساوجی غزل 177
1. خوش آمد باد نوروزی، خوش آمد
بنفشه در چمن شاد و کش آمد
گل که خوش طلعت و خوشبو آمد از سلمان ساوجی غزل 178
1. گل که خوش طلعت و خوشبو آمد
عاشق روت به صد رو آمد
سلام حال بیماران رسانیدن از سلمان ساوجی غزل 179
1. سلام حال بیماران رسانیدن صبا داند
ولی او نیز بیمارست و می‌ترسم که نتواند