گرچه در عهد تو عاشق به جفا می‌میرد از سلمان ساوجی غزل 144
1. گرچه در عهد تو عاشق به جفا می‌میرد
لله الحمد که بر عهد وفا می‌میرد
دل برد دلبر و در دام بلاش اندازد از سلمان ساوجی غزل 145
1. دل برد دلبر و در دام بلاش اندازد
دل ما برد، ندانم به کجاش اندازد
گر وقت سحر، بادی از کوی تو برخیزد از سلمان ساوجی غزل 146
1. گر وقت سحر، بادی از کوی تو برخیزد
هر جا که دلی باشد در دامنش آویزد
آخر این درد دل من به دوایی برسد از سلمان ساوجی غزل 147
1. آخر این درد دل من به دوایی برسد
عاقبت ناله شبگیر بجایی برسد
گل فردوس چه باشد که به روی تو رسد از سلمان ساوجی غزل 148
1. گل فردوس چه باشد که به روی تو رسد
یا نسیمش که به خاک سر کوی تو رسد
جانم رسید از غم به جان، گویی به جانان کی رسد؟ از سلمان ساوجی غزل 149
1. جانم رسید از غم به جان، گویی به جانان کی رسد؟
وز حد گذشت وین سر گذشت، آخر به پایان کی رسد؟
دلی که شیفته یار دلربا باشد از سلمان ساوجی غزل 150
1. دلی که شیفته یار دلربا باشد
همیشه زار و پریشان و مبتلا باشد
بر منت ناز و ستم، گرچه به غایت باشد از سلمان ساوجی غزل 151
1. بر منت ناز و ستم، گرچه به غایت باشد
حاش لله که مرا از تو شکایت باشد!
ما را که شور لعلش، در سر مدام باشد از سلمان ساوجی غزل 152
1. ما را که شور لعلش، در سر مدام باشد
سودای باده پختن، سودای خام باشد
اسیر بند گیسویت، کجا در بند جان باشد از سلمان ساوجی غزل 153
1. اسیر بند گیسویت، کجا در بند جان باشد
زهی دیوانه عاقل، که در بندی چنان باشد
صنمی اگر جفایی کند آن جفا نباشد از سلمان ساوجی غزل 154
1. صنمی اگر جفایی کند آن جفا نباشد
ز صنم جفا چه جویی که درو وفا نباشد؟
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد از سلمان ساوجی غزل 155
1. ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
در هیچ سر خیالی، زین خوبتر نباشد