کیست که قصهٔ مرا پیش نگار از سلمان ساوجی غزل 132
1. کیست که قصهٔ مرا پیش نگار من برد؟
باد به گوش او مگر ناله زار من برد
چشمت به خواب چشم مرا خواب از سلمان ساوجی غزل 133
1. چشمت به خواب چشم مرا خواب می‌برد
زلفت به تاب جان مرا تاب می‌برد
ز کویش نسیم صبا بوی برد از سلمان ساوجی غزل 134
1. ز کویش نسیم صبا بوی برد
به بویش دلم پی بدان کوی برد
خاک آن بادم که از خاک درت از سلمان ساوجی غزل 135
1. خاک آن بادم که از خاک درت بویی برد
گرد آن خاکم که باد از کوی مه رویی برد
یارم به وفا وعده بسی داد از سلمان ساوجی غزل 136
1. یارم به وفا وعده بسی داد و جفا کرد
هر وعده که آنم به جفا داد، وفا کرد
آخرت روزی ز سلمان یاد می‌بایست از سلمان ساوجی غزل 137
1. آخرت روزی ز سلمان یاد می‌بایست کرد
خاطر شاد می‌بایست کرد
سحرگه بلبلی آواز می‌کرد از سلمان ساوجی غزل 138
1. سحرگه بلبلی آواز می‌کرد
همی نالید و با گل راز می‌کرد
عذارت خط به بخت ما درآورد از سلمان ساوجی غزل 139
1. عذارت خط به بخت ما درآورد
سیه بختی است ما را ما درآورد
ناتوان چشم توام گرچه به از سلمان ساوجی غزل 140
1. ناتوان چشم توام گرچه به زنهار آورد
ناتوان دردسری بر سر بیمار آورد
لطف جانبخش تو جانم ز عدم از سلمان ساوجی غزل 141
1. لطف جانبخش تو جانم ز عدم باز آورد
دل آزرده ما را به کرم باز آورد
باد سحر از کوی تو بویی به از سلمان ساوجی غزل 142
1. باد سحر از کوی تو بویی به من آورد
جانهاش فدا باد! که جان را به تن آورد
جز نقش صورتت دل، نقشی نمی‌پذیرد از سلمان ساوجی غزل 143
1. جز نقش صورتت دل، نقشی نمی‌پذیرد
تو جان نازنینی و ز جان نمی‌گزیرد