غزلیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 روی تو آب چشمه خورشید می‌برد لعلت به خنده پرده یاقوت می‌درد

2 گر بنگرد عروس جمالت در آینه خودبین شود هر آینه، آن به که ننگرد

3 گر لاله با عذار تو شوخی کند و را معذور دار! کز سبکی باد می‌برد

4 چون مجمر از درون نفس گرم می‌زنم بر بوی آنکه لطف تو دامن بگسترد

1 سلطان عشق، ملک دل و دین، فرو گرفت او حاکم است، نیست کسی را بر او، گرفت

2 ملک مزلزل دل دیوانگان عشق آخر قرار بر مه زنجیر مو گرفت

3 ای گل به نازکی بنشین، بر سریر حسن کز حسن طلعت تو، جهان رنگ و بو گرفت

4 دلها هر آنچه یافت، به یک بار جمع کرد شهباز ما چو باز، پی جست و جو گرفت

1 این یار که من دارم، ازین یار که دارد؟ وین کار که من دارم، از این کار که دارد؟

2 خلقی است همه، بر در امید، نشسته تا یار، کرا خواهد و تا یار، که دارد؟

3 با این همه غم، گر غم من با تو، بگویند کاری بود آیا غم این کار، که دارد؟

4 من بر سر بازار مغان، می‌روم امشب این زهد فروشان سر بازار، که دارد؟

1 اگرم بر سر آتش بنشانی چون عود نیست ممکن که برآید ز من سوخته دود

2 بر سرم هرچه رود خاک رهم گو: می‌رو نیستم باد که از کوی تو برخیزم زود

3 منم از باغ تو چون غنچه به بویی خوشدل منم از کوی تو چون باد، به گردی خشنود

4 شوقم افزون شد و آرام کم و صبر نماند در فراق تو ولی عهد همانست که بود

1 تحریر شرح شوقت، طومار، بر نتابد تقریر وصف حالم، گفتار، بر نتابد

2 من بارها کشیدم، بار فراق، بر دل ترسم که دل ضعیف است، این بار، بر نتابد

3 یاران مهربان را، رسم است، جور یاران بر تافتن ولیکن، این بار، بر نتابد

4 ای یار بشنو از من، گر می‌کنی، جفایی با یار خویشتن کن، کاغیار بر نتابد

1 ز صبا سنبل او دوش به هم بر می‌شد وز نسیمش همه آفاق معطر می‌شد

2 ز سواد شکن زلف به هم بر شده‌اش دیدم احوال جهانی که به هم بر می‌شد

3 ز دل و دیده نمی‌رفت خیالت که مرا با دل و دیده خیال تو برابر می‌شد

4 دهن از یاد تو چون غنچه معطر می‌گشت سینه از مهر تو چون صبح منور می‌شد

1 دام زلف تو به هر حلقه، طنابی دارد چشم مست تو به هر گوشه، خرابی دارد

2 نرگس مست خوشت، گر چه چو من بیمار است ای خوشا نرگس مست تو که خوابی دارد

3 رسن زلف تو در رشته جان من و شمع هر یک از آتش رخسار تو، تابی دارد

4 خونم ازدیده از آن ریخت که تا ظن نبری که برش مردم صاحب نظر آبی دارد

1 خام خم را ز لبت، رنگ اگر وام کنند زاهدان نیز در آن خم طمع خام کنند

2 چون برد لعل تو از جام تنم جان کهن ساقیان جان نو آرند و در آن جام کنند

3 عاشقان جان ز پی مصلحتی می‌خواهند تا نثار قد و بالای دلارام کنند

4 شاهدان را همگی زلف نهادن بر روی غرض آن است که صبح چو منی شام کنند

1 تیر خدنگ غمزه‌ات، از جان ما گذشت بر ما ز غمزه تو چه گویم، چها گذشت

2 وقت صباح، بر سر شمع، از ممر باد نگذشت، آن چه بر سر ما از صبا گذشت

3 در حیرتم، که باد به زلف تو، چون رسید فی الجمله چون رسید از آنجا چرا گذشت

4 بر ما ز آب دیده شب، دوش تا به روز باران محتن آمد و سیل بلا گذشت

1 سحرگه بلبلی آواز می‌کرد همی نالید و با گل راز می‌کرد

2 نیاز خویش با معشوقه می‌گفت نیازش می‌شنید و ناز می‌کرد

3 به هر آهی که می‌زد در غم یار مرا با خویشتن دمساز می‌کرد

4 نسیم صبح دلبر می‌شنیدم دلم دیوانگی آغاز می‌کرد