الماس به زخم دل فگاران از سلیم تهرانی رباعی 48
1. الماس به زخم دل فگاران ریزند
سیماب به جام بی قراران ریزند
جمعی که به هند رانده از از سلیم تهرانی رباعی 49
1. جمعی که به هند رانده از ایرانند
چلمرد در سرای سنبل خانند
در خانه مرا نه بیم ماند از سلیم تهرانی رباعی 50
1. در خانه مرا نه بیم ماند و نه امید
نه قفل کنون به کار دارم، نه کلید
ماییم درین گلشن پر بیم از سلیم تهرانی رباعی 51
1. ماییم درین گلشن پر بیم و امید
آشفته و تیره روز چون سایه ی بید
ای خواجه ترا چه پیرهن از سلیم تهرانی رباعی 52
1. ای خواجه ترا چه پیرهن می باید؟
آن جسم کثیف را کفن می باید
در باغ، رخت چو سوی گل می از سلیم تهرانی رباعی 53
1. در باغ، رخت چو سوی گل می آید
رنگی تازه به روی گل می آید
صبح است و نوای بلبلی می از سلیم تهرانی رباعی 54
1. صبح است و نوای بلبلی می آید
زان طره نسیم سنبلی می آید
هرکس در کینه زد، دل آزاری از سلیم تهرانی رباعی 55
1. هرکس در کینه زد، دل آزاری دید
از کرده ی خویشتن بسی خواری دید
عید است، دکان زهد را تخته از سلیم تهرانی رباعی 56
1. عید است، دکان زهد را تخته کنید
چون آینه دل‌ها همه یک‌لخته کنید
ای اهل سخن از کرمت شکرگزار از سلیم تهرانی رباعی 57
1. ای اهل سخن از کرمت شکرگزار
مثقال هنر پیش تمیزت خروار
چون چشم حسود است جهان از سلیم تهرانی رباعی 58
1. چون چشم حسود است جهان برمن شور
آواره ی عالمم چو بیت مشهور
افسوس که از شورش این بحر از سلیم تهرانی رباعی 59
1. افسوس که از شورش این بحر خطیر
عاجز گردید ناخدای تدبیر