رباعیات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 در خانه مرا نه بیم ماند و نه امید نه قفل کنون به کار دارم، نه کلید

2 آزادم از اسباب تعلق کردی چون دزد حنا، روی تو ای دزد سفید!

1 ماییم درین گلشن پر بیم و امید آشفته و تیره روز چون سایه ی بید

2 از قصه ی عشق، صرفه در خاموشی ست به ز آنچه بگوییم، چه خواهیم شنید

1 ای خواجه ترا چه پیرهن می باید؟ آن جسم کثیف را کفن می باید

2 از بهر اخ و تف تو چاه مبرز چون چاه زنخ، پیش دهن می باید

1 در باغ، رخت چو سوی گل می آید رنگی تازه به روی گل می آید

2 بلبل به بغل دود ترا هر ساعت کز پیرهن تو بوی گل می آید

1 صبح است و نوای بلبلی می آید زان طره نسیم سنبلی می آید

2 همچون مژه در دیده ی ما جا دارد خاری که ازو بوی گلی می آید

1 هرکس در کینه زد، دل آزاری دید از کرده ی خویشتن بسی خواری دید

2 نرمی ست علاج کینه ی سخت دلان هموار شود سیل چو همواری دید

1 عید است، دکان زهد را تخته کنید چون آینه دل‌ها همه یک‌لخته کنید

2 خواهید اگر لطیف و فربه گردد زنهار بط شراب را اخته کنید

1 ای اهل سخن از کرمت شکرگزار مثقال هنر پیش تمیزت خروار

2 در عهد تو سامان دگر یافت سخن آری خرجش کم است و دخلش بسیار

1 چون چشم حسود است جهان برمن شور آواره ی عالمم چو بیت مشهور

2 صبحم همه شام است، ولی شام فراق روزم همه شب، ولی شب اول گور

1 افسوس که از شورش این بحر خطیر عاجز گردید ناخدای تدبیر

2 از موج به موج است گذارم، گویی مورم که رهم فتاده بر روی حصیر