مهری به دلم چو نور در باصره از سلیم تهرانی رباعی 84
1. مهری به دلم چو نور در باصره ای
شوری به سرم چو دود در مجمره ای
از تندی مرکب نه ز زین افتادی از سلیم تهرانی رباعی 85
1. از تندی مرکب نه ز زین افتادی
گویم ز چه ای قبله ی دین افتادی
هرگز نرسانیده سعادتمندی از سلیم تهرانی رباعی 86
1. هرگز نرسانیده سعادتمندی
از پهلوی خود فیض به حاجتمندی
ای ساغر می اگر گهر می بودی از سلیم تهرانی رباعی 87
1. ای ساغر می اگر گهر می بودی
مقبول جهان کی این قدر می بودی
ای غیر که همچون مژه از از سلیم تهرانی رباعی 88
1. ای غیر که همچون مژه از گریه تری
وز ذوق نوای عاشقی بی خبری
از یک طرف آشنا و غیری داری از سلیم تهرانی رباعی 89
1. از یک طرف آشنا و غیری داری
وز سوی دگر، کعبه و دیری داری
این پیکر زرین که جهان از سلیم تهرانی رباعی 90
1. این پیکر زرین که جهان گشته بسی
آرام چو سیماب ندارد نفسی
گه منع کنندم ز غم مشتاقی از سلیم تهرانی رباعی 91
1. گه منع کنندم ز غم مشتاقی
گه طعنه زنندم ز شراب و ساقی
از شورش دریاست دلم غمخورکی از سلیم تهرانی رباعی 92
1. از شورش دریاست دلم غمخورکی
خوش نیست صدای آب جز شرشرکی
ای دشمن اهل سخن از بی سخنی از سلیم تهرانی رباعی 93
1. ای دشمن اهل سخن از بی سخنی
در عیب هنر، کار تو گوهرشکنی
چون شعله ز خویش باش افروختنی از سلیم تهرانی رباعی 94
1. چون شعله ز خویش باش افروختنی
ذاتی بود این هنر، نه آموختنی