رباعیات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 ابروی تو از غمزه دگر پر گره است تیری انداز چون کمان به زه است

2 هر عضوم ازو، جدا نشاطی دارد در دل عشق تو چون عروسی [به] ده است

1 دیگر ز چمن خرمی اخراج شده ست سامان گل از خزان به تاراج شده ست

2 پروانه به بخت خویشتن می نازد بلبل به گل چراغ محتاج شده ست

1 با من بخت سیاه در بدمهری ست زهری ست، اگرچه رنگ او پازهری ست

2 از حال خراب من خبر می گوید رنگم که چو زعفران ویران شهری ست

1 امشب که فلک در پی عشرت سازی ست از رقص بتان به بزم آتشبازی ست

2 قامت ز ادا رقص روانی دارد گردن ز اصول در صراحی بازی ست

1 ای دل چه نشسته ای که فرصت نفسی ست بشتاب به راه تا صدای جرسی ست

2 در زیر فلک، پی گرفتاری ما چون خانه ی صیاد به هر سو قفسی ست

1 از گریه ی ماست هرکجا طوفانی ست وز ناله ی ماست هرکجا افغانی ست

2 بلبل که به علم ناله افلاطون است در مکتب ما، طفل «گلستان» خوانی ست

1 ای خواجه ترا ضعیفی از پیری نیست از گرسنگی ست سستی، از سیری نیست

2 اسبی که کشند بر ورق نقاشان گر بی حرکت بود ز جوگیری نیست

1 عارف که به سعی خویش از دنیا رفت مرغی به قفس بال همی زد تا رفت

2 زین چاه که فکر تو به جایی نرسد منصور به نیم گز رسن بالا رفت

1 دردا که ز دست، یار بگزیده برفت آرام و قرار دل غمدیده برفت

2 شد دیده سفید و دل سیاه است، که گفت؟ کز دل برود هر آنچه از دیده برفت