حال دلم از طرز نوایم پیداست از سلیم تهرانی رباعی 13
1. حال دلم از طرز نوایم پیداست
سودا زده ام، ز هر ادایم پیداست
ماییم که داغ دل ما ناسور از سلیم تهرانی رباعی 14
1. ماییم که داغ دل ما ناسور است
از پای فتاده ایم و منزل دور است
این عشق که برق عافیت پرداز از سلیم تهرانی رباعی 15
1. این عشق که برق عافیت پرداز است
جان پرور ما چو شعله ی آواز است
بر هرچه نگاه کردم اسباب از سلیم تهرانی رباعی 16
1. بر هرچه نگاه کردم اسباب غم است
چیزی که ازو دلم شود شاد، کم است
دیگر ز بهار، شورش مرغان از سلیم تهرانی رباعی 17
1. دیگر ز بهار، شورش مرغان است
وز نغمه چمن چومجلس مستان است
مال دنیا که منعمان را از سلیم تهرانی رباعی 18
1. مال دنیا که منعمان را جان است
فرداست که صرف کار محتاجان است
رخشت که دمش علامت چوگان از سلیم تهرانی رباعی 19
1. رخشت که دمش علامت چوگان است
در دعوی خود چو گوی در میدان است
ماییم و دلی که دایم از از سلیم تهرانی رباعی 20
1. ماییم و دلی که دایم از غم خون است
از دایره ی ساختگی بیرون است
ابروی تو از غمزه دگر پر از سلیم تهرانی رباعی 21
1. ابروی تو از غمزه دگر پر گره است
تیری انداز چون کمان به زه است
دیگر ز چمن خرمی اخراج از سلیم تهرانی رباعی 22
1. دیگر ز چمن خرمی اخراج شده ست
سامان گل از خزان به تاراج شده ست
با من بخت سیاه در بدمهری از سلیم تهرانی رباعی 23
1. با من بخت سیاه در بدمهری ست
زهری ست، اگرچه رنگ او پازهری ست