رباعیات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 حاسد که همه دعوی لافش پوچ است از مغز حیا، چو نافش پوچ است

2 از طبع زبان دراز، معنی مطلب شمشیر کشیده را غلافش پوچ است

1 تشویش سفر با دل ناشاد بد است با دست تهی چو کار افتاد بد است

2 راضی شده ام به قرض هم گر باشد می دانم اگرچه قرض بغداد بد است

1 حال دلم از طرز نوایم پیداست سودا زده ام، ز هر ادایم پیداست

2 در راه تو چون خامه ی بی پروایان آشفتگی ام ز نقش پایم پیداست

1 ماییم که داغ دل ما ناسور است از پای فتاده ایم و منزل دور است

2 احوال خود از کسی چه پنهان داریم چون زلف، پریشانی ما مشهور است

1 این عشق که برق عافیت پرداز است جان پرور ما چو شعله ی آواز است

2 بیماری عشق در وجود مردان همچون تب شیر و یرقان باز است

1 بر هرچه نگاه کردم اسباب غم است چیزی که ازو دلم شود شاد، کم است

2 ما را به وصال او چه جای شادی ست در کشتن شمع، صبح تیغ دو دم است

1 دیگر ز بهار، شورش مرغان است وز نغمه چمن چومجلس مستان است

2 از سبزه زمانه عرصه ی کشمیر است وز لاله چمن دیار داغستان است

1 مال دنیا که منعمان را جان است فرداست که صرف کار محتاجان است

2 تا چند به پشت گاو، خر خواهد بود آخر گذر پوست به سراجان است

1 رخشت که دمش علامت چوگان است در دعوی خود چو گوی در میدان است

2 رنگین شود از رنگ خوشش دست، مگر در خانه ی زین تو حنابندان است؟

1 ماییم و دلی که دایم از غم خون است از دایره ی ساختگی بیرون است

2 موزونی طبع ما بود زینت ما تقطیع برای طبع ناموزون است