غزلیات در دیوان اشعار سعیدا

1 روشنگر زمان و زمین است آفتاب یک صفحه از کتاب مبین است آفتاب

2 تا جوهر وجود تو آمد به روی کار ماه است آسمان و زمین است آفتاب

3 در پاکی وجود تو حرفی ندیده است گوید کسی چنان و چنین است آفتاب؟

4 چون گوی در سراسر میدان آسمان پهلو نبرد گوشه نشین است آفتاب

1 صاحب نفسی را که اثر در نفسش نیست نخلی است که جز غم ثمری پیشرسش نیست

2 شوخی که طلبکار و هواخواه ندارد نارست ولیکن مدد از خار و خسش نیست

3 آن که مقید به لباس است چه چیز است مرغی است گرفتار و به ظاهر قفسش نیست

4 از بسکه سبک می گذرد قافلهٔ عمر ما گوش به آواز و صدا در جرسش نیست

1 آنچه می دانی تو در باطن نهان اظهار ماست هر که می خواهد ببیند روی حق، دیدار ماست

2 پیش رندان باده چون از جوش افتد کامل است با ادافهمان عالم، خامشی گفتار ماست

3 چشم ما هرگز نشد سیر از تماشای رخش آن که هرگز به نمی گردد دل بیمار ماست

4 برنمی دارد ز پایش دست، هر جا می رود سایهٔ آن دلربا هم در پی آزار ماست

1 مدح رخ زیبای تو عنوان سعیداست تعریف قدرت مطلع دیوان سعیداست

2 آن چشمه که نامش به جهان آب حیات است یک قطره ای از دیدهٔ گریان سعیداست

3 لخت جگر سوخته و سینهٔ بریان پیوسته کباب و مزهٔ خوان سعیداست

4 با غیر نبستیم و در دل ننشستیم اندوه و غم و درد تو مهمان سعیداست

1 در پی آن زلف ای دل چون تو بس افتاده است این عنان بگسسته کی در دست کس افتاده است؟

2 کی تمنا می برآید از دهان تنگ او؟ آرزو مرغی است در دام هوس افتاده است

3 شورش دل باعث حبس نفس گردیده است ناله زنجیری است در پای نفس افتاده است

4 مرغ روحم قوت پرواز چون در خود بدید از شکست بال و پر در این قفس افتاده است

1 هر چیز که رو می دهد از ماست که بر ماست هر چند که او می دهد از ماست که بر ماست

2 سرچشمه بود قسمت ما آب روان را این آب که جو می دهد از ماست که بر ماست

3 گر غیر از آن کوی شود [رد] چه عجایب؟ ما را که چه رو می دهد از ماست که بر ماست

4 خویشی که ز ما تافت جبین، غیر شناسیم بیگانه که رو می دهد از ماست که بر ماست

1 رو به هر کوهی نماید طور می‌دانیم ما هرکه گوید حرف حق منصور می‌دانیم ما

2 غایبان گر در حضور ما سخن‌ها گفته‌اند نیست ز ایشان رنجی معذور می‌دانیم ما

3 قرب دلبر جز فنای عاشق بیچاره نیست هرکه نزدیک است او را دور می‌دانیم ما

4 کام از انگشت حلوای جهان شیرین مکن این بنا را خانهٔ زنبور می‌دانیم ما

1 در محیط دین ز بس کشتی تبه گردیده است کعبه را زان جامه در ماتم سیه گردیده است

2 بسکه در عین گنه از دیده اشکم رفته است چشم من سرچشمهٔ بحر گنه گردیده است

3 یک سر مو نیست خالی زلف از جان و دلی چون نگردد سیر آن چشم سیه گردیده است

4 در طریق عشق ای بی درد هرگز پا منه در پی ما سر ز سختی های ره گردیده است

1 کار اهل الله را طعن از کسی زیبنده نیست هرچه خواهد می‌کند عارف کسی را بنده نیست

2 درد بی‌دردی عجب دردی است ضعف طرفه‌ای است صاحب این درد گویا در حساب زنده نیست

3 طفل چون آید به عالم گریه‌اش دانی چراست وسعت این دور می‌بیند که جای خنده نیست

4 از پی هر صید لاغر عمر خود ضایع مکن ز این کمان چون تیر بیرون جست باز آینده نیست

1 ز بس به راه تو دل بر سر دل افتاده است گذشتن از سر کوی تو مشکل افتاده است

2 به یک کرشمه رساند به پیشگاه امید چه شد که مرکب توفیق در گل افتاده است؟

3 به یک دو ساغر می هر که آمد از جا رفت به غیر خم که در این بزم، کامل افتاده است

4 دلم به عالم تسکین گرفته است مقام چو [کشتیی] که ز دریا به ساحل افتاده است