ز ما کسی که نهان کرده روی خویش نماید از سعیدا غزل 334
1. ز ما کسی که نهان کرده روی خویش نماید
هر آن که بسته در، از لطف خویش بازگشاید
...
رود یوسف دگر در چه گر آن مشکین رسن از سعیدا غزل 335
1. رود یوسف دگر در چه گر آن مشکین رسن آید
تکلم می کند [هر] مرده گر او در سخن آید
...
هر که از خود فرود می آید از سعیدا غزل 336
1. هر که از خود فرود می آید
آسمان در سجود می آید
...
گدا که بر سر راه بخیل می آید از سعیدا غزل 337
1. گدا که بر سر راه بخیل می آید
چو پشه ای است که در چشم پیل می آید
...
نه جانان کشته‌اش را از پی نظاره از سعیدا غزل 338
1. نه جانان کشته‌اش را از پی نظاره می‌آید
که خورشید قیامت از برای چاره می‌آید
...
دلا گنج روانی سوی این ویرانه می‌آید از سعیدا غزل 339
1. دلا گنج روانی سوی این ویرانه می‌آید
نمی‌دانم چه در دل دارد آن مستانه می‌آید
...
کس به دور نرگس مست تو هشیاری ندید از سعیدا غزل 340
1. کس به دور نرگس مست تو هشیاری ندید
آسمان جز فتنهٔ چشم تو بیداری ندید
...
هر نفس در کوی جانان کوه غم باید از سعیدا غزل 341
1. هر نفس در کوی جانان کوه غم باید برید
زهر باید نوش کرد از جام جم باید برید
...
بی برگ شو چو نی به نوا می توان رسید از سعیدا غزل 342
1. بی برگ شو چو نی به نوا می توان رسید
از راه نیستی به خدا می توان رسید
...
مگر که بوی گل و لاله [از] هوا جوشید از سعیدا غزل 343
1. مگر که بوی گل و لاله [از] هوا جوشید
که باز شور و جنون در دماغ ما جوشید
...
فقر، دل های سیه را کرده است اکثر از سعیدا غزل 344
1. فقر، دل های سیه را کرده است اکثر سفید
می کند آیینه را از زنگ، خاکستر، سفید
...
همین نه نرگس تنها گشاده چشم سفید از سعیدا غزل 345
1. همین نه نرگس تنها گشاده چشم سفید
که در فراق تو شد جام باده، چشم سفید
...