مطالع در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 با چهره شکسته و با چشم اشکبار ته جرعه خزانم و سرجوش نوبهار

1 در گریه بی رخت مژه را اختیار نیست در رشته گسسته گهر را قرار نیست

1 عشق را چشم به سامان تن آسانی نیست راحتی نیست که در جامه عریانی نیست

1 اگر چه لاله طورست روی روشن او چراغ روز بود با بیاض گردن او

1 خرقه بر دوشان از فرزند و زن بگسیخته شوره پشتانند از بار گران بگریخته

1 به روی لاله و گل هر که می نمی نوشد فسرده ای است که خونش به خون نمی جوشد

1 روی خوبت زنگ خودبینی زدود از گل‌رخان کار صیقل کرد این آیینه با آهن‌دلان

1 یار گندم‌گون جوی نگذاشت در من عقل و هوش خرمنم را سوخت این گندم‌نمای جوفروش!

1 عشق می پاشد ز یکدیگر دل غم پیشه را توتیا می سازد آخر زور می این شیشه را

1 از باده چون عقیق تو سیراب می شود گوهر در آب خود چو شکر آب می شود