مطالع در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 یک دم که به کف باده گلرنگ نداریم بر چهره چو مینای تهی، رنگ نداریم

1 یکی هزار شود داغ در دل افگار زمین سوخته، جان می دهد به تخم شرار

1 چون فروزان ز می آن آینه طلعت گردد آب در دیده خورشید قیامت گردد

1 تا دل از دستم شراب ارغوانی برده است خضر را پندارم آب زندگانی برده است!

1 این که زاهد کرد پهلوی خود از دنیا تهی کاش در پای گلی می‌کرد یک مینا تهی

1 به احسان همتم می‌کرد قارون اهل دنیا را اگر می‌بود ممکن خرج کردن دخل بی‌جا را!

1 هست با قد دو تا برگ اقامت ساختن زیر دیوار شکسته رخت خواب انداختن

1 تیشه من چون زند دامان جرائت بر کمر هر رگ سنگی شود انگشت زنهار دگر

1 سرونازی که منم محو رخ انور او هاله مه شود آغوش ز سیمین بر او

1 خط در دل روشن گهران مهر فزاید در آینه ها نقش نگین راست نماید