مقطعات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 اگر مروت و جود است در جهان موجود چرا ز هر دو به حاصل نمی شود مقصود

2 گمان برم که دراین روزگار تیره چو شب بخفت چشم مروت بمرد مادر جود

3 ز سیر هفت ستاره دراین دوازده برج به ده دوازده سال اندراین دیار و حدود

4 هزار شخص کریم از وجود شد به عدم که یک کریم نمی آید از عدم به جود

1 دل من مهر آن گزید که او بسته دارد میان به کینه من

2 من زدشمن چگونه پرهیزم دشمن من میان سینه من

1 از بلخ تا به ترمذ اسبیم وعده کردی چون بی خبر درآیم دانی چه گفته باشم

2 در هر دو گامی از ره چون خر به سر درآید با خر به سر درآیم دانی چه گفته باشم

1 بیار ای ساقی خورشید چهره میی کو صفوت از خورشید دارد

2 چه خورشیدی کزو چون خورد مفلس تو گویی نعمت جمشید دارد

1 اگر پیری مرا در خانه بنشاند بسا رنجا کز آن آسودم اکنون

2 نبینم هر کرا طبعم نخواهد چو نیکو بنگری بر سودم اکنون

1 رئیس و سید شرق و خراسان جمال تو سعادت را سعادت

2 چو خواهی کت سعادت بیش گردد همی کن مر سعادت را اعادت

3 همه شغل تو در علم است و در عدل دو بینم یا اضافت یا افادت

4 زبان تو نعم گویی است کز جود نگویی لا به جز لای شهادت

1 هر زمان این زمانه توسن عیش بر من به ناخوشی دارد

2 فلک بر کشیده هر نفسی مر مرا در کشاکشی دارد

3 آن سواری که زیر زین هر شب شبه گون اسب ابرشی دارد

4 آن سواری که زیر زین هر شب شبه گون اسب ابرشی دارد

1 غم امروز جان من فرسود غم فردا تن مرا بگداخت

2 کار امروز من چو ساخته نیست کار فردا چگونه خواهم ساخت

1 گرم حاجت آمد به تعریف تو تو را هست فخر و مرا نیست ننگ

2 نبینی که مر زر پاکیزه را همی حاجت آید به تعریف سنگ

3 نبینی که مر زر پاکیزه را همی حاجت آید به تعریف سنگ

1 آدمی از برای لذت خویش زندگانی دراز می خواهد

2 لیکن آن کس که زندگانی داد داده خویش باز می خواهد