مفردات در مواعظ سعدی شیرازی

1 نه هر بیرون که بپسندی درونش همچنان باشد بسا حلوای صابونی که زهرش در میان باشد

1 سگ هم از کوچکی پلید بود اصل ناپاک از او پدید بود

1 شادمانی مکن که دشمن مرد تو هم از مرگ جان نخواهی برد

1 گر هیمه عود گردد و گر سنگ در شود مشنو که چشم آدمی تنگ پر شود

1 هر که دندان به خویشتن بنهاد خیر دیگر به کس نخواهد داد

1 بخت در اول فطرت چو نباشد مسعود مقبل آن نیست که در حال بمیرد مولود

1 ناامید از در رحمت به کجا شاید رفت یارب از هر چه خطا رفت هزار استغفار

1 سفله را قوت مده چندانکه مستولی شود گرگ را چندانکه دندان تیزتر خونریزتر

1 نهاد بد نپسندد خدای نیکوکار امیر خفته و مردم ز ظلم او بیدار

1 بزرگی نماند بر آن پایدار که مردم به چشمش نمایند خوار