از مایهٔ بیسود نیاساید مرد از سعدی مفرد 13
1. از مایهٔ بیسود نیاساید مرد
مار از دم خویش چند بتواند خورد
گمان مبر که جهان اعتماد را شاید از سعدی مفرد 14
1. گمان مبر که جهان اعتماد را شاید
که بی‌عدم نبود هر چه در وجود آید
بیچاره که در میان دریا افتاد از سعدی مفرد 15
1. بیچاره که در میان دریا افتاد
مسکین چه کند که دست و پایی نزند
توان نان خورد اگر دندان نباشد از سعدی مفرد 16
1. توان نان خورد اگر دندان نباشد
مصیبت آن بود که نان نباشد
چه کندمالک مختار که فرمان ندهد از سعدی مفرد 17
1. چه کندمالک مختار که فرمان ندهد
چه کند بنده که سر بر خط فرمان ننهد
وقتی دل دوستان به جنگ آزارند از سعدی مفرد 18
1. وقتی دل دوستان به جنگ آزارند
چندانکه نه جای آشتی بگذارند
گفتم که برآید آبی از چاه امید از سعدی مفرد 19
1. گفتم که برآید آبی از چاه امید
افسوس که دلو نیز در چاه افتاد
دروغی که حالی دلت خوش کند از سعدی مفرد 20
1. دروغی که حالی دلت خوش کند
به از راستی کت مشوش کند
غریب شهر کسان تا نبوده باشد مرد از سعدی مفرد 21
1. غریب شهر کسان تا نبوده باشد مرد
ازو درست نیاید غم غریبان خورد
سلطان که به منزل گدایان آید از سعدی مفرد 22
1. سلطان که به منزل گدایان آید
گر بر سر بوریا نشیند شاید
در طالع من نیست که نزدیک تو باشم از سعدی مفرد 23
1. در طالع من نیست که نزدیک تو باشم
می‌گویمت از دور دعا گر برسانند
نیافرید خدایت به خلق حاجتمند از سعدی مفرد 24
1. نیافرید خدایت به خلق حاجتمند
به شکر نعمت حق در به روی خلق مبند