از مایهٔ بیسود نیاساید از سعدی شیرازی مفرد 13
1. از مایهٔ بیسود نیاساید مرد
مار از دم خویش چند بتواند خورد
...
گمان مبر که جهان اعتماد از سعدی شیرازی مفرد 14
1. گمان مبر که جهان اعتماد را شاید
که بی‌عدم نبود هر چه در وجود آید
...
بیچاره که در میان دریا از سعدی شیرازی مفرد 15
1. بیچاره که در میان دریا افتاد
مسکین چه کند که دست و پایی نزند
...
توان نان خورد اگر دندان از سعدی شیرازی مفرد 16
1. توان نان خورد اگر دندان نباشد
مصیبت آن بود که نان نباشد
...
چه کندمالک مختار که فرمان از سعدی شیرازی مفرد 17
1. چه کندمالک مختار که فرمان ندهد
چه کند بنده که سر بر خط فرمان ننهد
...
وقتی دل دوستان به جنگ آزارند از سعدی شیرازی مفرد 18
1. وقتی دل دوستان به جنگ آزارند
چندانکه نه جای آشتی بگذارند
...
گفتم که برآید آبی از چاه از سعدی شیرازی مفرد 19
1. گفتم که برآید آبی از چاه امید
افسوس که دلو نیز در چاه افتاد
...
دروغی که حالی دلت خوش کند از سعدی شیرازی مفرد 20
1. دروغی که حالی دلت خوش کند
به از راستی کت مشوش کند
...
غریب شهر کسان تا نبوده از سعدی شیرازی مفرد 21
1. غریب شهر کسان تا نبوده باشد مرد
ازو درست نیاید غم غریبان خورد
...
سلطان که به منزل گدایان از سعدی شیرازی مفرد 22
1. سلطان که به منزل گدایان آید
گر بر سر بوریا نشیند شاید
...
در طالع من نیست که نزدیک از سعدی شیرازی مفرد 23
1. در طالع من نیست که نزدیک تو باشم
می‌گویمت از دور دعا گر برسانند
...
نیافرید خدایت به خلق حاجتمند از سعدی شیرازی مفرد 24
1. نیافرید خدایت به خلق حاجتمند
به شکر نعمت حق در به روی خلق مبند
...