ای دل به کام خویش جهان را تو دیده گیر از سعدی قصیده 30
1. ای دل به کام خویش جهان را تو دیده گیر
در وی هزار سال چو نوح آرمیده گیر
خوشا سپیده‌دمی باشد آنکه بینم باز از سعدی قصیده 31
1. خوشا سپیده‌دمی باشد آنکه بینم باز
رسیده بر سر الله اکبر شیراز
شبی چنین در هفت آسمان به رحمت باز از سعدی قصیده 32
1. شبی چنین در هفت آسمان به رحمت باز
ز خویشتن نفسی ای پسر به حق پرداز
شکر و فضل خدای عزوجل از سعدی قصیده 33
1. شکر و فضل خدای عزوجل
که امیر بزرگوار اجل
هر آدمی که نظر با یکی ندارد و دل از سعدی قصیده 34
1. هر آدمی که نظر با یکی ندارد و دل
به صورتی ندهد صورتیست لایعقل
ان هوی النفس یقد العقال از سعدی قصیده 35
1. ان هوی النفس یقد العقال
لایتهدی و یعی ما یقال
توانگری نه به مالست پیش اهل کمال از سعدی قصیده 36
1. توانگری نه به مالست پیش اهل کمال
که مال تا لب گورست و بعد از آن اعمال
بسی صورت بگردیدست عالم از سعدی قصیده 37
1. بسی صورت بگردیدست عالم
وزین صورت بگردد عاقبت هم
خدای را چه توان گفت شکر فضل و کرم از سعدی قصیده 38
1. خدای را چه توان گفت شکر فضل و کرم
بدین نظر که دگرباره کرد بر عالم
المنةلله که نمردیم و بدیدیم از سعدی قصیده 39
1. المنةلله که نمردیم و بدیدیم
دیدار عزیزان و به خدمت برسیدیم