قصاید در مواعظ سعدی شیرازی

1 بناز ای خداوند اقبال سرمد به بخت همایون و تخت ممهد

2 مغیث زمان ناصر اهل ایمان گزین احد یاور دین احمد

3 خداوند فرمان ملک سلیمان شهنشاه عادل اتابک محمد

4 ز سعد ابوبکر تا سعد زنگی پدر بر پدر نامور جد بر جد

1 جهان بر آب نهادست و زندگی بر باد غلام همت آنم که دل بر او ننهاد

2 جهان نماند و خرم روان آدمیی که بازماند ازو در جهان به نیکی یاد

3 سرای دولت باقی نعیم آخرت است زمین سخت نگه کن چو می‌نهی بنیاد

4 کدام عیش درین بوستان که باد اجل همی برآورد از بیخ قامت شمشاد

1 چو مرد رهرو اندر راه حق ثابت قدم گردد وجود غیر حق در چشم توحیدش عدم گردد

2 کمر بندد قلم کردار سر در پیش و لب برهم به هر حرفی که پیش آید به تارک چون قلم گردد

3 ز چوگان ملامت نادر آن کس روی برتابد که در راه خدا چون گوی سرتاسر قدم گردد

4 سم یکران سلطان را درین میدان کسی بیند که پیشانی کند چون میخ و همچون نعل خم گردد

1 فضل خدای را که تواند شمار کرد؟ یا کیست آنکه شکر یکی از هزار کرد؟

2 آن صانع قدیم که بر فرش کائنات چندین هزار صورت الوان نگار کرد

3 ترکیب آسمان و طلوع ستارگان از بهر عبرت نظر هوشیار کرد

4 بحر آفرید و بر و درختان و آدمی خورشید و ماه و انجم و لیل و نهار کرد

1 هر چیز کزان بتر نباشد از مصلحتی به در نباشد

2 شری که به خیر باز گردد آن خیر بود که شر نباشد

3 احوال برادرم شنیدی فی الجمله تو را خبر نباشد

4 خرمای به طرح داده بودند جرم بد از این بتر نباشد

1 فلک را این همه تمکین نباشد فروغ مهر و مه چندین نباشد

2 صبا گر بگذرد بر خاک پایت عجب گر دامنش مشکین نباشد

3 ز مروارید تاج خسروانیت یکی در خوشهٔ پروین نباشد

4 بقای ملک باد این خاندان را که تا باشد خلل در دین نباشد

1 سعدی اینک به قدم رفت و به سر باز آمد مفتی ملت اصحاب نظر باز آمد

2 فتنهٔ شاهد و سودا زدهٔ باد بهار عاشق نغمهٔ مرغان سحر باز آمد

3 تا نپنداری کآشفتگی از سر بنهاد تا نگویی که ز مستی به خبر بازآمد

4 دل بی‌خویشتن و خاطر شورانگیزش همچنان یاوگی و تن به حضر بازآمد

1 ماه فروماند از جمال محمد سرو نباشد به اعتدال محمد

2 قدر فلک را کمال و منزلتی نیست در نظر قدر با کمال محمد

3 وعدهٔ دیدار هر کسی به قیامت لیلهٔ اسری شب وصال محمد

4 آدم و نوح و خلیل و موسی و عیسی آمده مجموع در ظلال محمد

1 بسا نفس خردمندان که در بند هوا ماند در آن صورت که عشق آید خردمندی کجا ماند؟

2 قضای لازمست آن را که بر خورشید عشق آرد که همچون ذره در مهرش گرفتار هوا ماند

3 تحمل چارهٔ عشقست اگر طاقت بری ور نی که بار نازنین بردن به جور پادشا ماند

4 هوادار نکورویان نیندیشد ز بدگویان بیا گر روی آن داری که طعنت در قفا ماند