قصاید در مواعظ سعدی شیرازی

1 فضل خدای را که تواند شمار کرد؟ یا کیست آنکه شکر یکی از هزار کرد؟

2 آن صانع قدیم که بر فرش کائنات چندین هزار صورت الوان نگار کرد

3 ترکیب آسمان و طلوع ستارگان از بهر عبرت نظر هوشیار کرد

4 بحر آفرید و بر و درختان و آدمی خورشید و ماه و انجم و لیل و نهار کرد

1 تو را ز دست اجل کی فرار خواهد بود فرارگاه تو دارالقرار خواهد بود

2 اگر تو ملک جهان را به دست آوردی مباش غره که ناپایدار خواهد بود

3 به مال غره چه باشی که یک دو روزی بعد همه نصیبهٔ میراث خوار خواهد بود

4 تو را به تخته و تابوت درکشند از تخت گرت خزانه و لشکر هزار خواهد بود

1 روزی که زیر خاک تن ما نهان شود وانها که کرده‌ایم یکایک عیان شود

2 یارب به فضل خویش ببخشای بنده را آن دم که عازم سفر آن جهان شود

3 بیچاره آدمی که اگر خود هزار سال مهلت بیابد از اجل و کامران شود

4 هم عاقبت چو نوبت رفتن بدو رسد با صدهزار حسرت از اینجا روان شود

1 چه نیکبخت کسانی که اهل شیرازند که زیر بال همای بلندپروازند

2 به روزگار همایون خسرو عادل که گرگ و میش به توفیق او هم‌آوازند

3 مظفرالدین سلجوقشاه کز عدلش روان تکله و بوبکر سعد می‌نازند

4 خدای را به تو خلق نعمتیست چنان کز او به شکر دگر نعمتش نپردازند

1 کدام باغ به دیدار دوستان ماند کسی بهشت نگوید به بوستان ماند

2 درخت قامت سیمین‌برت مگر طوبی‌ست که هیچ سرو ندیدم که این بدان ماند

3 گل دو روی به یک روی با تو دعوی کرد دگر رخش ز خجالت به زعفران ماند

4 کجاست آنکه به انگشت می‌نمود هلال کز ابروان تو انگشت بر دهان ماند

1 مطرب مجلس بساز زمزمهٔ عود خادم ایوان بسوز مجمرهٔ عود

2 قرعهٔ همت برآمد آیت رحمت یار درآمد ز در به طالع مسعود

3 دوست به دنیا و آخرت نتوان داد صحبت یوسف به از دراهم معدود

4 وه که ازو جور و تندیم چه خوش آید چون حرکات ایاز بر دل محمود

1 احمدالله تعالی که به ارغام حسود خیل بازآمد و خیرش به نواصی معقود

2 مطرب از مشغلهٔ کوس بشارت چه زند زهره بایستی امروز که بنوازد عود

3 صبح امروز خدایا چه مبارک بدمید که همی از نفسش بوی عبیر آید و عود

4 سمع الدهر بتیسیر بلوغ الامال سنح الدور بتبشیر حصول المقصود

1 کسی که او نظر مهر در زمانه کند چنان سزد که همه کار عاقلانه کند

2 هر آنچه خاطر موری ازو بیازارد اگر چه آب حیاتست از آن کرانه کند

3 قناعتست و مروت نشان آزادی نخست خانهٔ دل وقف این دوگانه کند

4 چو نیک و بد به سر آید جهان همان بهتر که زندگی همه بر طبع شادمانه کند

1 بامدادی که تفاوت نکند لیل و نهار خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار

2 صوفی از صومعه گو خیمه بزن بر گلزار که نه وقتست که در خانه بخفتی بیکار

3 بلبلان وقت گل آمد که بنالند از شوق نه کم از بلبل مستی تو، بنال ای هشیار

4 آفرینش همه تنبیه خداوند دلست دل ندارد که ندارد به خداوند اقرار

1 روزی که زیر خاک تن ما نهان شود وانها که کرده‌ایم یکایک عیان شود

2 یارب به فضل خویش ببخشای بنده را آن دم که عازم سفر آن جهان شود

3 بیچاره آدمی که اگر خود هزار سال مهلت بیابد از اجل و کامران شود

4 هم عاقبت چو نوبت رفتن بدو رسد با صدهزار حسرت از اینجا روان شود