قصاید در مواعظ سعدی شیرازی

1 ای بیش از آنکه در قلم آید ثنای تو واجب بر اهل مشرق و مغرب دعای تو

2 درویش و پادشاه ندانم درین زمان الا به زیر سایهٔ همچون همای تو

3 نوشین روان و حاتم طایی که بوده‌اند هرگز نبوده‌اند به عدل و سخای تو

4 منشور در نواحی و مشهور در جهان آوازهٔ تعبد و خوف و رجای تو

1 در بهشت گشادند در جهان ناگاه خدا به چشم عنایت به خلق کرد نگاه

2 امید بسته برآمد صباح خیر دمید به دور دولت سلجوقشاه سلغرشاه

3 چو ماه روی مسافر که بامداد پگاه درآید از در امیدوار چشم به راه

4 شمایلی که نیاید به وصف در اوهام خصایصی که نگنجد به ذکر در افواه

1 ای که پنجاه رفت و در خوابی مگر این پنج روزه دریابی

2 تا کی این باد کبر و آتش خشم شرم بادت که قطرهٔ آبی

3 کهل گشتی و همچنان طفلی شیخ بودی و همچنان شابی

4 تو به بازی نشسته و ز چپ و راست می‌رود تیر چرخ پرتابی

1 به نوبت‌اند ملوک اندرین سپنج سرای کنون که نوبتِ تست ای ملک به عدل گرای

2 چه دوستی کند ایام؟ اندک اندک بخش که بار بازپسین دشمنیست جمله ربای؟

3 چه مایه بر سرِ این مُلک سروران بودند چو دورِ عمر به سر شد درآمدند از پای

4 تو مرد باش و ببر با خود آنچه بتوانی که دیگرانش به حسرت گذاشتند به جای

1 چه دعا گویمت ای سایهٔ میمون همای یارب این سایه بسی بر سر اسلام بپای

2 جود پیدا و وجود از نظر خلق نهان نام در عالم و خود در کنف ستر خدای

3 در سراپردهٔ عصمت به عبادت مشغول پادشاهان متوقف به در پرده‌سرای

4 آفتاب اینهمه شمع از پی و مشعل در پیش دست بر سینه نهندش که به پروانه درآی

1 به خرمی و به خیر آمدی و آزادی که از صروف زمان در امان حق بادی

2 به اتفاق همایون و طلعت میمون دری ز شادی بر روی خلق بگشادی

3 به هر مقام که پای مبارکت برسد زمانه را نرسد دست جور و بیدادی

4 بزرگ پیش خداوند بنده‌ای باشد که بندگان خدایش کنند آزادی

1 ای نفس اگر به دیدهٔ تحقیق بنگری درویشی اختیار کنی بر توانگری

2 ای پادشاه شهر چو وقتت فرا رسد تو نیز با گدای محلت برابری

3 گر پنج نوبتت به در قصر می‌زنند نوبت به دیگری بگذاری و بگذری

4 دنیا زنیست عشوه‌ده و دلستان ولیک با کس به سر همی نبرد عهد شوهری

1 بزن که قوت بازوی سلطنت داری که دست همت مردانت می‌دهد یاری

2 جهان‌گشای و عدو بند و ملک‌بخش و ستان که در حمایت صاحبدلان بسیاری

3 گرت به شب نبدی سر بر آستانهٔ حق کیت به روز میسر شدی جهانداری؟

4 به دولت تو چنان ایمنست پشت زمین که خلق در شکم مادرند پنداری