قصاید در مواعظ سعدی شیرازی

1 شبی چنین در هفت آسمان به رحمت باز ز خویشتن نفسی ای پسر به حق پرداز

2 مگر ز مدت عمر آنچه مانده دریابی که آنچه رفت به غفلت دگر نیاید باز

3 چنان مکن که به بیچارگی فرومانی کنون که چاره به دست اندرست چاره بساز

4 ز عمرت آنچه به بازیچه رفت و ضایع شد گرت دریغ نیامد، بقیت اندر باز

1 ان هوی النفس یقد العقال لایتهدی و یعی ما یقال

2 خاک من و تست که باد شمال می‌بردش سوی یمین و شمال

3 ما لک فی‌الخیمة مستلقیا وانتهض القوم و شدوا الرحال

4 عمر به افسوس برفت آنچه رفت دیگرش از دست مده بر محال

1 هر آدمی که نظر با یکی ندارد و دل به صورتی ندهد صورتیست لایعقل

2 اگر همین خور و خوابست حاصل از عمرت به هیچ کار نیاید حیات بی‌حاصل

3 از آنکه من به تأمل درو گرفتارم هزار حیف بر آن کس که بگذرد غافل

4 نظر برفت و دل اندر کمند شوق بماند خطا کنند سفیهان و عهده بر عاقل

1 توانگری نه به مالست پیش اهل کمال که مال تا لب گورست و بعد از آن اعمال

2 من آنچه شرط بلاغست با تو می‌گویم تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال

3 محل قابل و آنگه نصیحت قائل چو گوش هوش نباشد چه سود حسن مقال

4 به چشم و گوش و دهان آدمی نباشد شخص که هست صورت دیوار را همین تمثال

1 بسی صورت بگردیدست عالم وزین صورت بگردد عاقبت هم

2 عمارت با سرای دیگر انداز که دنیا را اساسی نیست محکم

3 مثال عمر، سر بر کرده شمعیست که کوته باز می‌باشد دمادم

4 و یا برف گدازان بر سر کوه کزو هر لحظه جزوی می‌شود کم

1 این منتی بر اهل زمین بود از آسمان وین رحمت خدای جهان بود بر جهان

2 تا گرد نان روی زمین منزجر شدند گردن نهاده بر خط و فرمان ایلخان

3 اقصای بر و بحر به تأیید عدل او آمد به تیغ حادثه دربارهٔ امان

4 بوی چمن برآمد و برف جبل گداخت گل با شکفتن آمد و بلبل به بوستان

1 خدای را چه توان گفت شکر فضل و کرم بدین نظر که دگرباره کرد بر عالم

2 به دور دولت سلجوقشاه سلغرشاه خدایگان معظم اتابک اعظم

3 سر ملوک زمان پادشاه روی زمین خلیفهٔ پدر و عم به اتفاق اعم

4 زمین پارس دگر فر آسمان دارد به ماه طلعت شاه و ستارگان حشم

1 من آن بدیع صفت را به ترک چون گویم که دل ببرد به چوگان زلف چون گویم

2 گرم به هر سر مویی ملامتی بکنی گمان مبر که تفاوت کند سر مویم

3 تعلقی است مرا با کمان ابروی او اگرچه نیست کمانی به قدر بازویم

4 رقیب گفت برین در چه می‌کنی شب و روز؟ چه می‌کنم؟ دل گم کرده باز می‌جویم

1 جهان بگشتم و آفاق سر به سر دیدم به مردمی که گر از مردمی اثر دیدم

2 مگر که مرد وفادار از جهان گم شد وفا ز مردم این عهد هیچ اگر دیدم

3 ز من مپرس که آخر چه دیدی از دوران هر آن چه دیدم این نکته مختصر دیدم

4 بدین صحیفهٔ مینا به خامهٔ خورشید نبشته یک سخن خوش به آب زر دیدم

1 المنةلله که نمردیم و بدیدیم دیدار عزیزان و به خدمت برسیدیم

2 در رفتن و بازآمدن رایت منصور بس فاتحه خواندیم و به اخلاص دمیدیم

3 تا بار دگر دمدمهٔ کوس بشارت وآوای درای شتران باز شنیدیم

4 چون ماه شب چارده از شرق برآمد رویی که در آن ماه چو نو می‌طلبیدیم