جهان بگشتم و آفاق سر به سر دیدم از سعدی قصیده 40
1. جهان بگشتم و آفاق سر به سر دیدم
به مردمی که گر از مردمی اثر دیدم
من آن بدیع صفت را به ترک چون گویم از سعدی قصیده 41
1. من آن بدیع صفت را به ترک چون گویم
که دل ببرد به چوگان زلف چون گویم
این منتی بر اهل زمین بود از آسمان از سعدی قصیده 42
1. این منتی بر اهل زمین بود از آسمان
وین رحمت خدای جهان بود بر جهان
برگ تحویل می‌کند رمضان از سعدی قصیده 43
1. برگ تحویل می‌کند رمضان
بار تودیع بر دل اخوان
تمام گشت و مزین شد این خجسته مکان از سعدی قصیده 44
1. تمام گشت و مزین شد این خجسته مکان
به فضل و منت پروردگار عالمیان
شکر به شکر نهم در دهان مژده دهان از سعدی قصیده 45
1. شکر به شکر نهم در دهان مژده دهان
اگر تو باز برآری حدیث من به دهان
تو را که گفت که برقع برافکن ای فتان از سعدی قصیده 46
1. تو را که گفت که برقع برافکن ای فتان
که ماه روی تو ما را بسوخت چون کتان
ای محافل را به دیدار تو زین از سعدی قصیده 47
1. ای محافل را به دیدار تو زین
طاعتت بر هوشمندان فرض عین
تبارک الله از آن نقشبند ماء مهین از سعدی قصیده 48
1. تبارک الله از آن نقشبند ماء مهین
که نقش روی تو بستست و چشم و زلف و جبین