قطعات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 ای بلند اختر خدایت عمر جاویدان دهاد وآنچه پیروزی و بهروزی در آنست آن دهاد

2 جاودان نفس شریفت بندهٔ فرمان حق بعد از آن بر جملهٔ فرماندهان فرمان دهاد

3 من بدانم دولت عقبی به نان دادن درست تا عنان عمر در دستست دستت نان دهاد

4 داعیان اندر دعا گویند پیش خسروان طاق ایوانت به رفعت بوسه بر کیوان دهاد

1 شهی که پاس رعیت نگاه می‌دارد حلال باد خراجش که مزد چوپانیست

2 وگرنه راعی خلقست زهرمارش باد که هر چه می‌خورد او جزیت مسلمانیست

1 گویند سعدیا به چه بطال مانده‌ای سختی مبر که وجه کفافت معینست

2 این دست سلطنت که تو داری به ملک شعر پای ریاضتت به چه در قید دامنست؟

3 یکچند اگر مدیح کنی کامران شوی صاحب هنر که مال ندارد تغابنست

4 بی‌زر میسرت نشود کام دوستان چون کام دوستان ندهی کام دشمنست

1 اگر خود بردرد پیشانی پیل نه مردست آنکه در وی مردمی نیست

2 بنی آدم سرشت از خاک دارد اگر خاکی نباشد آدمی نیست

1 دشمن اگر دوست شود چند بار صاحب عقلش نشمارد به دوست

2 مار همانست به سیرت که هست ورچه به صورت به در آید ز پوست

1 خواست تا عیبم کند پروردهٔ بیگانگان لاغری بر من گرفت آن کز گدایی فربهست

2 گرچه درویشم بحمدالله مخنث نیستم شیر اگر مفلوج باشد همچنان از سگ بهست

1 مرا از بهر دیناری ثنا گفت که بختت با سعادت مقترن باد

2 چو دینارش ندادم لعنتم کرد که شرم از روی مردانت چو زن باد

3 بیا تا هر دو با هم هیچ گیریم دعا و لعنتش بر خویشتن باد

1 بر تربت دوستان ماضی بگذشت بسی ز بوستان باد

2 گر بر سر خاک ما رود نیز سهلست بقای دوستان باد

1 ملک ایمن درخت بارورست زو قناعت به میوه باید کرد

2 چون ز بیخش برآورد نادان میوه یک بار بیش نتوان خورد

1 آدمی فضل بر دگر حیوان به جوانمردی و ادب دارد

2 گر تو گویی به صورت آدمیم هوشمند این سخن عجب دارد

3 پس تو همتای نقش دیواری که همین گوش و چشم و لب دارد