قطعات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 تا نگویی که عاملان حریص نیک‌خواهان دولت شاهند

2 کانچه در مملکت بیفزایند از ثنای جمیل می‌کاهند

3 راحت از مال وی به خلق رسان تا همه عمر و دولتش خواهند

1 هر که مقصود و مرادش خور و خوابست از عمر حیوانیست که بالاش به انسان ماند

2 هر چه داری بده و دولت معنی بستان تا چو این نعمت ظاهر برود آن ماند

1 بسا بساط خداوند ملک دولت را که آب دیدهٔ مظلوم در نور داند

2 چو قطره قطرهٔ باران خرد بر کهسار که سنگهای درشت از کمر بگرداند

1 مر تو را چون دو کار پیش آید که ندانی کدام باید کرد

2 هر چه در وی مظنهٔ خطرست آنت بر خود حرام باید کرد

3 وانکه بی‌خوف و بی‌خطر باشد به همانت قیام باید کرد

1 چو نیکبخت شدی ایمن از حسود مباش که خار دیدهٔ بدبخت نیکبختانند

2 چو دستشان نرسد لاجرم به نیکی خویش بدی کنند به جای تو هر چه بتوانند

1 الحق امنای مال ایتام همچون تو حلال‌زاده بایند

2 هرگز زن و مرد و کفر و اسلام نفس از تو خبیث‌تر نزایند

3 اطفال عزیز نازپرورد از دست تو دست بر خدایند

4 طفلان تو را پدر بمیراد تا جور وصی بیازمایند

1 رحمت صفت خدای باقیست و آن را که خدای برگزیند

2 گر جرم و خطای ما نباشد پس عفو تو بر کجا نشیند؟

1 اگر خونی نریزد شاه عالم بسا خونا که در عالم بریزند

2 بباید کشت هر یکچند گرگی به زاری تا دگر گرگان گریزند

1 اگر صد دفتر شیرین بخوانی گرانجان لایق تحسین نباشد

2 مزاح و خنده کار کودکانست چو ریش آمد زنخ شیرین نباشد

1 دوستان سخت پیمان را ز دشمن باک نیست شرط یار آنست کز پیوند یارش نگسلد

2 صد هزاران خیط یکتو را نباشد قوتی چون به هم برتافتی اسفندیارش نگسلد