قطعات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 نشان آخر عهد و زوال ملک ویست که در مصالح بیچارگان نظر نکند

2 به دست خویش مکن خانگاه خود ویران که دشمنان تو با تو ازین بتر نکند

1 آنکه در حضرت بیچون تو قربی دارد گر جهانی به هم آید به بعیدش نکنند

2 وآنکه در نامهٔ او خامهٔ بدبختی تست گر همه خلق بکوشند سعیدش نکنند

1 هر کجا دردمندی از سر شوق گوش بر نالهٔ حمام کند

2 چارپایی برآورد آواز وان تلذذ برو حرام کند

3 حیف باشد صفیر بلبل را که زفیر خر ازدحام کند

4 کاش بلبل خموش بنشستی تا خر آواز خود تمام کند

1 ز دست ترشروی خوردن تبرزد چنان تلخ باشد که گویی تبر زد

2 گرم روی با پشت گردد از آن به که رویی ببینم که پشتم بلرزد

3 گدا طبع اگر در تموز آب حیوان به دستت دهد جور سقا نیرزد

4 کسی را فراغ از چنین خلق دیدن مسلم بود کو قناعت بورزد

1 آسیا سنگ ده هزار منی به دور مرد از کمر بگردانند

2 لیکن از زیر به زبر بردن به هزار آدمیش نتوانند

1 کسی به حمد و ثنای برادران عزیز ز عیب خویش نباید که بیخبر باشد

2 ز دشمنان شنو ای دوست تا چه می‌گویند که عیب در نظر دوستان هنر باشد

1 چو دولت خواهد آمد بنده‌ای را همه بیگانگانش خویش گردند

2 چو برگردید روز نیکبختی در و دیوار بر وی نیش گردند

1 نه سام و نریمان و افراسیاب نه کسری و دارا و جمشید ماند

2 تو هم دل مبند ای خداوند ملک چو کس را ندانی که جاوید ماند

3 چو دور جوانی خلل می‌کند به پایان پیری چه امید ماند؟

1 روزی به سرش نبشته بودند کاین دولت و منصب آن نیرزد

2 سی ساله توانگری و فرمان یک روزه هلاک جان نیرزد

3 دیدی که چه کرد عیش و چون مرد آن عاقبت آن فلان نیرزد

4 صد دور بقا چنانکه دید مردن به زه کمان نیرزد

1 ناکسان را فراستیست عظیم گرچه تاریک طبع و بدخویند

2 چون دو کس مشورت برند به هم گویند این عیب من همی گویند