قطعات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 هیچ فرصت ورای آن مطلب که کسی مرگ دشمنان بیند

2 تا نمیرد یکی به ناکامی دیگری دوستکام ننشیند

3 تو هم ایمن مباش و غره مشو که فلک هیچ دوست نگزیند

4 شادکامی مکن که دشمن مرد مرغ، دانه یکان یکان چیند

1 سخن گفته دگر باز نیاید به دهن اول اندیشه کند مرد که عاقل باشد

2 تا زمانی دگر اندیشه نباید کردن که چرا گفتم و اندیشهٔ باطل باشد

1 ز دور چرخ چه نالی ز فعل خویش بنال که از گزند تو مردم هنوز می‌نالند

2 نگفتمت که چو زنبور زشتخوی مباش که چون پرت نبود پای در سرت مالند

1 تا سگان را وجود پیدا نیست مشفق و مهربان یکدگرند

2 لقمه‌ای در میانشان انداز که تهیگاه یکدگر بدرند

1 بسیار برفتند و به جایی نرسیدند ارباب فنون با همه علمی که بخواندند

2 توفیق سعادت چو نباشد چه توان کرد؟ ابلیس براندند و برو کفر براندند

1 کاملانند در لباس حقیر همچو لؤلؤ که در صدف باشد

2 ای که در بند آب حیوانی کوزه بگذار تا خزف باشد

1 بدین الحان داودی عجب نیست که مرغان هوا حیران بمانند

2 خدای این حافظان ناخوش آواز بیامرزاد اگر ساکن بخوانند

1 دامن آلوده اگر خود همه حکمت گوید به سخن گفتن زیباش بدان به نشوند

2 وآنکه پاکیزه رود گر بنشیند خاموش همه از سیرت زیباش نصیحت شنوند

1 حریف عمر به سر برده در فسوق و فجور به وقت مرگ پشیمان همی خورد سوگند

2 که توبه کردم و دیگر گنه نخواهم کرد تو خود دگر نتوانی به ریش خویش مخند

1 یاد دارم ز پیر دانشمند تو هم از من به یاد دار این پند

2 هر چه بر نفس خویش نپسندی نیزبر نفس دیگری مپسند