قطعات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 بندگان را ز حد به در منواز این سخن سهل تستری گوید

2 کانکه با خود برابرش کردی بیم باشد که برتری جوید

1 بود در خاطرم که یک چندی گرچه هستم به اصل و دانش حر

2 به خرد با فرشته هم پهلو سخن نظم، نظم دانهٔ در

3 تا مگر گردد از ایادی تو تنگم از مرده ریگ مردم پر

4 چون نبودیم در خور خدمت گفت عفوت که السلامة مر

1 هر که بینی مراد و راحت خویش از همه خلق بیشتر خواهد

2 و آن میسر شود به کوشش و رنج که قضا بخشد و قدر خواهد

3 ای که می‌خواهی از نگارین کام با نگارش بگوی اگر خواهد

4 دختر اندر شکم پسر نشود گرچه بابا همی پسر خواهد

1 برای ختم سخن دست بر دعا داریم امیدوار قبول از مهیمن غفار

2 همیشه تا که فلک را بود تقلب دور مدام تا که زمین را بود ثبات و قرار

3 ثبات عمر تو باد و دوام عافیتت نگاهداشته از نائبات لیل و نهار

4 تو حاکم همه آفاق وآنکه حاکم تست ز بخت و تخت جوانی و ملک برخوردار

1 صانع نقشبند بی مانند که همه نقش او نکو آید

2 رزق طایر نهاده در پر و بال تا به هر طعمه‌ای فرو آید

3 روزی عنکبوت مسکین را پر دهد تا به نزد او آید

1 سفینهٔ حکمیات و نظم و نثر لطیف که بارگاه ملوک و صدور را شاید

2 به صدر صاحب صاحبقران فرستادم مگر به عین عنایت قبول فرماید

3 رونده رفت ندانم رسید یا نرسید ازین قیاس که آینده دیر می‌آید

4 به پارسایی ازین حال مشورت بردم مگر ز خاطر من بند بسته بگشاید

1 هر که بر روی زمین مهلت عیشی دارد ای بسا روز که در زیر زمین خواهد بود

2 کشتی آرام نگیرد که بود بر سر آب تا جهان بر سر آبست چنین خواهد بود

1 چو رنج برنتوانی گرفتن از رنجور قدم ز رفتن و پرسیدنش دریغ مدار

2 هزار شربت شیرین و میوهٔ مشموم چنان مفید نباشد که بوی صحبت یار

1 حقیقتیست که دانا سرای عاریتی ز بهر هشتن و پرداختن نفرماید

2 من این مقام نه از بهر آن بنا کردم که پنج روز بقا اعتماد را شاید

3 خلاف عهد زمان بی‌خلاف معلومست که هیچ نوع نبخشد که باز نرباید

4 بلی به نیت آن تا چو رخت بربندم به جای من دگری همچنین بیاساید

1 خواهی از دشمن نادان که گزندت نرسد رفق پیش آر و مدارا و تواضع کن و جود

2 کهن سخت که بر سنگ صلابت راند نتواند که لطافت نکند با داود