قطعات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 روز قالی فشاندنست امروز تا غبار از میان ما برود

2 چون مگس در سرای گرد آمد خوان نباید نهاد تا برود

3 هر که ناخوانده آید از در قوم نیک باشد که ناشتا برود

1 یارب این نامه سیه کردهٔ بیفایده عمر همچنان از کرمت بر نگرفتست امید

2 گر به زندان عقوبت بریم روز شمار جای آنست که محبوس بمانم جاوید

3 هر درختی ثمری دارد و هرکس هنری من بیمایهٔ بدبخت، تهیدست چو بید

4 لیکن از مشرق الطاف الهی نه عجب که چو شب روز شود بر هه تابد خورشید

1 متکلف به نغمه در قرآن حق بیازرد و خلق را بربود

2 آن یکی خسر آن دگر باشد مایه وقتی زیان و وقتی سود

3 ناخوش‌آواز اگر دراز کشد نه خداوندی خلق ازو خشنود

1 به سمع خواجه رسانید اگر مجال بود که ای خزانهٔ ارزاق را کف تو کلید

2 به لطف و خوی تو در بوستان موجودات شکوفه‌ای نشکفت و شمامه‌ای ندمید

3 چنانکه سیرت آزادگان بود کرمی به من رسید که کردی ولی به من نرسید

1 یکی نصیحت درویش‌وار خواهم کرد اگر موافق شاه زمانه می‌آید

2 اگرچه غالبی از دشمن ضعیف بترس که تیر آه سحر با نشانه می‌آید

1 به قفل و پرهٔ زرین همی توان بستن زبان خلق و به افسون دهان شیدا مار

2 تبرک از در قاضی چو بازش آوردی دیانت از در دیگر برون شود ناچار

1 فریاد پیرزن که برآید ز سوز دل کیفر برد ز حملهٔ مردان کارزار

2 همت هزار بار از ان سخت‌تر زند ضربت، که شیر شرزه و شمشیر آبدار

1 عنکبوت ضعیف نتواند که رود چون درندگان به شکار

2 رزق او را پری و بالی داد تا به دامش دراوفتد ناچار

1 نه آدمیست که در خرمی و مجموعی به خستگان پراکنده بر نبخشاید

2 گلیم خویش برآرد سیه گلیم از آب وگر گلیم رفیق آب می‌برد شاید

1 گر خردمند از اوباش جفایی بیند تا دل خویش نیازارد و درهم نشود

2 سنگ بی‌قیمت اگر کاسهٔ زرین بشکست قیمت سنگ نیفزاید و زر کم نشود