گویند سعدیا به چه بطال از سعدی شیرازی قطعه 438
1. گویند سعدیا به چه بطال مانده‌ای
سختی مبر که وجه کفافت معینست
ره نمودن به خیر ناکس از سعدی شیرازی قطعه 439
1. ره نمودن به خیر ناکس را
پیش اعمی چراغ داشتنست
دشمن اگر دوست شود چند از سعدی شیرازی قطعه 440
1. دشمن اگر دوست شود چند بار
صاحب عقلش نشمارد به دوست
دهل را کاندرون زندان از سعدی شیرازی قطعه 441
1. دهل را کاندرون زندان بادست
به گردون می‌رسد فریادش از پوست
ماه را دید مرغ شب پره از سعدی شیرازی قطعه 442
1. ماه را دید مرغ شب پره گفت
شاهدت روی و دلپذیرت خوست
خواست تا عیبم کند پروردهٔ از سعدی شیرازی قطعه 443
1. خواست تا عیبم کند پروردهٔ بیگانگان
لاغری بر من گرفت آن کز گدایی فربهست
ای نفس چون وظیفهٔ روزی از سعدی شیرازی قطعه 444
1. ای نفس چون وظیفهٔ روزی مقررست
آزاد باش تا نفسی روزگار هست
در سرای به هم کرده از از سعدی شیرازی قطعه 445
1. در سرای به هم کرده از پس پرده
مباش غره که هیچ آفریده واقف نیست
شهی که پاس رعیت نگاه از سعدی شیرازی قطعه 446
1. شهی که پاس رعیت نگاه می‌دارد
حلال باد خراجش که مزد چوپانیست
صاحب کمال را چه غم از از سعدی شیرازی قطعه 447
1. صاحب کمال را چه غم از نقص مال و جاه
چون ماه پیکری که برو سرخ و زرد نیست
ضرورتست به توبیخ با از سعدی شیرازی قطعه 448
1. ضرورتست به توبیخ با کسی گفتن
که پند مصلحت آموز کاربندش نیست
اگر خود بردرد پیشانی از سعدی شیرازی قطعه 449
1. اگر خود بردرد پیشانی پیل
نه مردست آنکه در وی مردمی نیست