قطعات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 مرکب از بهر راحتی باشد بنده از اسب خویش در رنجست

2 گوشت قطعا بر استخوانش نیست راست خواهی چو اسب شطرنجست

1 علاج واقعه پیش از وقوع باید کرد دریغ سود ندارد چو رفت کار از دست

2 به روزگار سلامت سلاح جنگ بساز وگرنه سیل چو بگرفت، سد نشاید بست

1 مرا گویند با دشمن برآویز گرت چالاکی و مردانگی هست

2 کسی بیهوده خون خویشتن ریخت؟ کند هرگز چنین دیوانگی مست؟

3 تو زر بر کف نمی‌یاری نهادن سپاهی چون نهد سر بر کف دست؟

1 هر که در بند تو شد بستهٔ جاوید بماند پای رفتن به حقیقت نبود بندی را

2 بندگان شکر خداوند بگویند ولیک چه توان گفت کرمهای خداوندی را

1 امید خلق برآور چنانکه بتوانی به حکم آنکه تو را هم امید مغفرتست

2 که گر ز پای درآیی بدانی این معنی که دستگیری درماندگان چه مصلحتست

1 طمع خام که سودی بکنم سود، سرمایه به یک بار ببرد

2 خر دعا کرد که بارش ببردند سیل بگرفت و خر و بار ببرد

1 در حدود ری یکی دیوانه بود سال و مه کردی به کوه و دشت گشت

2 در بهار و دی به سالی یک دو بار آمدی در قلب شهر از طرف دشت

3 گفت ای آنان که تان آماده بود گاه قرب و بعد این زرینه طشت

4 توزی و کتان به گرما پنج و شش قندز و قاقم به سرما هفت و هشت

1 آن را که تو دست پیش داری کس تیغ بلا زدن نیارد

2 ما را که تو بی‌گنه بکشتی کس نیست که دست پیش دارد

1 تو خود جفا نکنی بی‌گناه بر بنده وگر کنی سر تسلیم بر زمین دارد

2 به نیشی از مگس نحل برنشاید گشت از آنکه سابقهٔ فضل انگبین دارد

1 دیو اگر صومعه داری کند اندر ملکوت همچو ابلیس همان طینت ماضی دارد

2 ناکسست آنکه به دراعه و دستار کسست دزد دزدست وگر جامهٔ قاضی دارد