قطعات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 تو آن نکرده‌ای از فعل خیر با من و غیر که دست فضل کند دامن امید رها

2 جز آستانهٔ فضلت که مقصد اممست کجاست در همه عالم وثوق اهل بها

3 متاع خویشتنم در نظر حقیر آمد که پرتوی ندهد پیش آفتاب سها

4 به سمع خواجه رسیدست گویی این معنی که گفت خیر صلوة الکریم اعودها

1 به راه راست توانی رسید در مقصود تو راست باش که هر دولتی که هست تو راست

2 تو چوب راست بر آتش دریغ می‌داری کجا به آتش دوزخ برند مردم راست

1 چو خویشتن نتواند که می‌خورد قاضی ضرورتست که بر دیگران بگیرد سخت

2 که گفت پیرزن از میوه می‌کند پرهیز؟ دروغ گفت که دستش نمی‌رسد به درخت

1 سخن به ذکر تو آراستن مراد آنست که پیش اهل هنر منصبی بود ما را

2 وگرنه منقبت آفتاب معلومست چه حاجتست به مشاطه روی زیبا را

1 گر اهل معرفتی هر چه بنگری خوبست که هر چه دوست کند همچو دوست محبوبست

2 کدام برگ درختست اگر نظر داری که سر صنع الهی برو نه مکتوبست

1 پدرم بندهٔ قدیم تو بود عمر در بندگی به سر بردست

2 بنده‌زاده که در وجود آمد هم به روی تو دیده بر کردست

3 خدمت دیگری نخواهد کرد که مرا نعمت تو پروردست

1 چنین که هست نماند قرار دولت و ملک که هر شبی را بی‌اختلاف روزی هست

2 چو دست دست تو باشد دراز چندان کن که دست دست تو باشد اگر بگردد دست

1 عیب آنان مکن که پیش ملوک پشت خم می‌کنند و بالا راست

2 هر که را بر سماط بنشستی واجب آمد به خدمتش برخاست

3 چون مکافات فضل نتوان کرد عذر بیچارگان بباید خواست

1 سپاس دار خدای لطیف دانا را که لطف کرد و به هم برگماشت اعدا را

2 همیشه باد خصومت جهود و ترسا را که مرگ هر دو طرف تهنیت بود ما را

1 مظلوم دست بستهٔ مغلوب را بگوی تا چشم بر قضا کند و صبر بر جفا

2 کاین دست بسته را بگشایند عاقبت وان گشاده باز ببندند بر قفا