قطعات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 طریق و رسم صاحبدولتانست که بنوازند مردان نکو را

2 دگر چون با خداوندان بقا داد نکو دارند فرزندان او را

1 به سکندر نه ملک ماند و نه مال به فریدون نه تاج ماند و نه تخت

2 بیش از آن کن حساب خود که تو را دیگری در حساب گیرد سخت

1 در چشمت ار حقیر بود صورت فقیر کوته نظر مباش که در سنگ گوهرست

2 کیمخت نافه را که حقیرست و شوخگن قیمت بدان کنند که پر مشک اذفرست

1 دست بر پشت مار مالیدن به تلطف نه کار هشیارست

2 کان بداخلاق بی‌مروت را سنگ بر سر زدن سزاوار است

1 کسی گفت عزت به مال اندرست که دنیا و دین را درم یاورست

2 چه مردی کند زور بازوی جاه؟ که بی‌مال، سلطان بی‌لشکرست

3 تهیدست با هیبت و بانگ و نام زن زشتروی نکو چادرست

4 بدان مرغ ماند که بر جسم او پر و ریش بسیار و خود لاغرست

1 مباش غره به گفتار مادح طماع که دام مکر نهاد از برای صید نصیب

2 امیر ظالم جاهل که خون خلق خورد چگونه عالم و عادل شود به قول خطیب

1 یکی از بخت کامران بینی دیگری تنگ عیش و کوته‌دست

2 آن در آن چاه خویشتن نفتاد وین برین تخت خویشتن ننشست

3 تاج دولت خدای می‌بخشد هر که را این مقام و رتبت هست

4 لاجرم خلق را به خدمت او کمر بندگی بباید بست

1 خداوندیست تدبیر جهان را بری از شبه و مثل و جنس و همتا

2 اگر روزی مرادت بر نیارد جزع سودی ندارد صبر کن تا

1 هرگز پر طاووس کسی گفت که زشتست؟ یا دیو کسی گفت که رضوان بهشتست؟

2 نیکی و بدی در گهر خلق سرشتست از نامه نخوانند مگر آنچه نوشتست

1 احدا سامع المناجات صمدا کافی المهمات

2 هیچ پوشیده از تو پنهان نیست عالم السر و الخفیات

3 زیر و بالا نمی‌توانم گفت خالق الارض والسموات

4 شکر و حمد تو چون توانم گفت حافظ فی جمع حالات