رباعیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 امشب نه بیاض روز برمی‌آید نه نالهٔ مرغان سحر می‌آید

2 بیدار همه شب و نظر بر سر کوه تا صبح کی از سنگ به در می‌آید

1 از هرچه کنی مرهم ریش اولیتر دلداری خلق هرچه بیش اولیتر

2 ای دوست به دست دشمنانم مسپار گر می‌کشیم به دست خویش اولیتر

1 بگذشت بر آب چشم همچون جویم پنداشت کزو مرحمتی می‌جویم

2 من قصهٔ خویشتن بدو چون گویم؟ ترکست و به چوگان بزند چون گویم

1 از جملهٔ بندگان منش بنده‌ترم وز چشم خداوندیش افکنده‌ترم

2 با این همه دل بر نتوان داشت که دوست چندانکه مرا بیش کشد زنده‌ترم

1 می‌آیی و لطف و کرمت می‌بینم آسایش جان در قدمت می‌بینم

2 وآن وقت که غایبی همت می‌بینم هر جا که نگه می‌کنمت می‌بینم

1 مندیش که سست عهد و بدپیمانم وز دوستیت فرار گیرد جانم

2 هرچند که به خط جمال منسوخ شود من خط تو همچنان زنخ می‌خوانم

1 یا روی به کنج خلوت آور شب و روز یا آتش عشق بر کن و خانه بسوز

2 مستوری و عاشقی به هم ناید راست گر پرده نخواهی که درد، دیده بدوز

1 مه را ز فلک به طرف بام آوردن وز روم، کلیسیا به شام آوردن

2 در وقت سحر نماز شام آوردن بتوان، نتوان تو را به دام آوردن

1 گر بر رگ جان ز شستت آید تیرم چه خوشتر ازان که پیش دستت میرم

2 دل با تو خصومت آرزو می‌کندم تا صلح کنیم و در کنارت گیرم

1 گویند مرا صوابرایان به هوش چون دست نمی‌رسد به خرسندی کوش

2 صبر از متعذر چه کنم گر نکنم گر خواهم و گر نخواهم از نرمهٔ گوش