خورشید رخا من به کمند تو درم از سعدی رباعی 95
1. خورشید رخا من به کمند تو درم
بارت بکشم به جان و جورت ببرم
هر سروقدی که بگذرد در نظرم از سعدی رباعی 96
1. هر سروقدی که بگذرد در نظرم
در هیأت او خیره بماند بصرم
شبهای دراز بیشتر بیدارم از سعدی رباعی 97
1. شبهای دراز بیشتر بیدارم
نزدیک سحر روی به بالین آرم
از جملهٔ بندگان منش بنده‌ترم از سعدی رباعی 98
1. از جملهٔ بندگان منش بنده‌ترم
وز چشم خداوندیش افکنده‌ترم
خیزم که نماند بیش ازین تدبیرم از سعدی رباعی 99
1. خیزم که نماند بیش ازین تدبیرم
خصم ار همه شمشیر زند یا تیرم
گر بر رگ جان ز شستت آید تیرم از سعدی رباعی 100
1. گر بر رگ جان ز شستت آید تیرم
چه خوشتر ازان که پیش دستت میرم
آن دوست که دیدنش بیاراید چشم از سعدی رباعی 101
1. آن دوست که دیدنش بیاراید چشم
بی‌دیدنش از گریه نیاساید چشم
آن رفته که بود دل بدو مشغولم از سعدی رباعی 102
1. آن رفته که بود دل بدو مشغولم
وافکنده به شمشیر جفا مقتولم
مندیش که سست عهد و بدپیمانم از سعدی رباعی 103
1. مندیش که سست عهد و بدپیمانم
وز دوستیت فرار گیرد جانم
من بندهٔ بالای تو شمشاد تنم از سعدی رباعی 104
1. من بندهٔ بالای تو شمشاد تنم
فرهاد تو شیرین دهن خوش سخنم
هر گه که نظر بر گل رویت فکنم از سعدی رباعی 105
1. هر گه که نظر بر گل رویت فکنم
خواهم که چو نرگس مژه بر هم نزنم
آرام دل خویش نجویم چه کنم؟ از سعدی رباعی 106
1. آرام دل خویش نجویم چه کنم؟
وندر طلبش به سر نپویم چه کنم؟