رباعیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 چون بخت به تدبیر نکو نتوان کرد بیفایده سعی و گفت و گو نتوان کرد

2 گفتم بروم صبر کنم یک چندی هم صبر برو که صبر ازو نتوان کرد

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت

1 آن را که جمال ماه پیکر باشد در هرچه نگه کند منور باشد

2 آیینه به دست هرکه ننماید نور از طلعت بی‌صفای او در باشد

1 سودای تو از سرم به در می‌نرود نقشت ز برابر نظر می‌نرود

2 افسوس که در پای تو ای سرو روان سر می‌رود و بی‌تو به سر می‌نرود

1 با دوست به گرمابه درم خلوت بود وانروی گلینش گل حمام آلود

2 گفتا دگر این روی کسی دارد دوست؟ گفتم به گل آفتاب نتوان اندود

1 هر وقت که بر من آن پسر می‌گذرد دانی که ز شوقم چه به سر می‌گذرد؟

2 گو هر سخن تلخ که خواهی فرمای آخر به دهان چون شکر می‌گذرد

1 من گر سگکی زان تو باشم چه شود؟ خاری ز گلستان تو باشم چه شود؟

2 شیران جهان روبه درگاه تواند گر من سگ دربان تو باشم چه شود؟

1 آنان که پریروی و شکر گفتارند حیفست که روی خوب پنهان دارند

2 فی‌الجمله نقاب نیز بیفایده نیست تا زشت بپوشند و نکو بگذارند

1 نوروز که سیل در کمر می‌گردد سنگ از سر کوهسار در می‌گردد

2 از چشمهٔ چشم ما برفت اینهمه سیل گویی که دل تو سخت‌تر می‌گردد

1 ما را به چه روی از تو صبوری باشد یا طاقت دوستی و دوری باشد

2 جایی که درخت گل سوری باشد جوشیدن بلبلان ضروری باشد