ای ماه شب‌افروز شبستان‌افروز از سعدی رباعی 83
1. ای ماه شب‌افروز شبستان‌افروز
خرم تن آنکه با تو باشد شب و روز
یا روی به کنج خلوت آور شب و روز از سعدی رباعی 84
1. یا روی به کنج خلوت آور شب و روز
یا آتش عشق بر کن و خانه بسوز
رویی که نخواستم که بیند همه کس از سعدی رباعی 85
1. رویی که نخواستم که بیند همه کس
الا شب و روز پیش من باشد و بس
گر بیخبران و عیبگویان از پس از سعدی رباعی 86
1. گر بیخبران و عیبگویان از پس
منسوب کنندم به هوی و به هوس
منعم که به عیش می‌رود روز و شبش از سعدی رباعی 87
1. منعم که به عیش می‌رود روز و شبش
نالیدن درویش نداند سببش
نونیست کشیده عارض موزونش از سعدی رباعی 88
1. نونیست کشیده عارض موزونش
وآن خال معنبر نقطی بر نونش
گویند مرا صوابرایان به هوش از سعدی رباعی 89
1. گویند مرا صوابرایان به هوش
چون دست نمی‌رسد به خرسندی کوش
همسایه که میل طبع بینی سویش از سعدی رباعی 90
1. همسایه که میل طبع بینی سویش
فردوس برین بود سرا در کویش
یا همچو همای بر من افکن پر خویش از سعدی رباعی 91
1. یا همچو همای بر من افکن پر خویش
تا بندگیت کنم به جان و سر خویش
ای بی‌تو فراخای جهان بر ما تنگ از سعدی رباعی 92
1. ای بی‌تو فراخای جهان بر ما تنگ
ما را به تو فخرست و تو را از ما ننگ
گر دست دهد دولت ایام وصال از سعدی رباعی 93
1. گر دست دهد دولت ایام وصال
ور سر برود در سر سودای محال
خود را به مقام شیر می‌دانستم از سعدی رباعی 94
1. خود را به مقام شیر می‌دانستم
چون خصم آمد به روبهی مانستم