رباعیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 هرچند که هست عالم از خوبان پر شیرازی و کازرونی و دشتی و لر

2 مولای منست آن عربی‌زادهٔ حر کاخر به دهان حلو می‌گوید مر

1 من با تو سکون نگیرم و خو نکنم بی عارض گلبوی تو گل بو نکنم

2 گویند فراموش کنش تا برود الحمد فراموش کنم و او نکنم

1 گر بیخبران و عیبگویان از پس منسوب کنندم به هوی و به هوس

2 آخر نه گناهیست که من کردم و بس منظور ملیح دوست دارد همه‌کس

1 هر گه که نظر بر گل رویت فکنم خواهم که چو نرگس مژه بر هم نزنم

2 ور بی‌تو میان ارغوان و سمنم بنشینم و چون بنفشه سر برنکنم

1 چون می‌کشد آن طیرهٔ خورشید و مهم من نیز به ذل و حیف تن در ندهم

2 باری دو سه بوسه بر دهانش بدهم وانگه بکشد چو می‌کشد بر گنهم

1 خیزم قد و بالای چو حورش بینم وآن طلعت آفتاب نورش بینم

2 گر ره ندهندم که به نزدیک شوم آخر نزنندم که ز دورش بینم

1 نونیست کشیده عارض موزونش وآن خال معنبر نقطی بر نونش

2 نی خود دهنش چرا نگویم نقطیست خط دایره‌ای کشیده پیرامونش

1 شبهای دراز بیشتر بیدارم نزدیک سحر روی به بالین آرم

2 می‌پندارم که دیده بی دیدن دوست در خواب رود، خیال می‌پندارم

1 آن رفته که بود دل بدو مشغولم وافکنده به شمشیر جفا مقتولم

2 بازآمد و آن رونق پارینش نیست خط خویشتن آورد که من مغرولم

1 من خاک درش به دیده خواهم رفتن ای خصم بگوی هرچه خواهی گفتن

2 چون پای مگس که در عسل سخت شود چندانکه برانی نتواند رفتن