رباعیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 چون صورت خویشتن در آیینه بدید وان کام و دهان و لب و دندان لذیذ

2 می‌گفت چنانکه می‌توانست شنید بس جان به لب آمد که بدین لب نرسید

1 روی تو به فال دارم ای حور نژاد زیرا که بدو بوسه همی نتوان داد

2 فرخنده کسی که فال گیرد ز رخت تا لاجرم از محنت و غم باشد شاد

1 امشب نه بیاض روز برمی‌آید نه نالهٔ مرغان سحر می‌آید

2 بیدار همه شب و نظر بر سر کوه تا صبح کی از سنگ به در می‌آید

1 آن خال حسن که دیدمی خالی شد وان لعبت با جمال جمالی شد

2 چال زنخش که جان درو می‌آسود تا ریش برآورد سیه چالی شد

1 گویند رها کنش که یاری بدخوست خوبیش نیرزد به درشتی که دروست

2 بالله بگذارید میان من و دوست نیک و بد و رنج و راحت از دوست نکوست

1 گویند مرو در پی آن سرو بلند انگشت نمای خلق بودن تا چند؟

2 بی‌فایده پندم مده ای دانشمند من چون نروم که می‌برندم به کمند؟

1 من چاکر آنم که دلی برباید یا دل به کسی دهد که جان آساید

2 آن کس که نه عاشق و نه معشوق کسیست در ملک خدای اگر نباشد شاید

1 شب نیست که چشمم آرزومند تو نیست وین جان به لب رسیده در بند تو نیست

2 گر تو دگری به جای من بگزینی من عهد تو نشکنم که مانند تو نیست

1 در خرقهٔ توبه آمدم روزی چند چشمم به دهان واعظ و گوش به پند

2 ناگاه بدیدم آن سهی سرو بلند وز یاد برفتم سخن دانشمند

1 روزی نظرش بر من درویش آمد دیدم که معلم بداندیش آمد

2 نگذاشت که آفتاب بر من تابد آن سایه گران چو ابر در پیش آمد