رباعیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 روی تو به فال دارم ای حور نژاد زیرا که بدو بوسه همی نتوان داد

2 فرخنده کسی که فال گیرد ز رخت تا لاجرم از محنت و غم باشد شاد

1 تو هرچه بپوشی به تو زیبا گردد گر خام بود اطلس و دیبا گردد

2 مندیش که هرکه یک نظر روی تو دید دیگر همه عمر از تو شکیبا گردد

1 نوروز که سیل در کمر می‌گردد سنگ از سر کوهسار در می‌گردد

2 از چشمهٔ چشم ما برفت اینهمه سیل گویی که دل تو سخت‌تر می‌گردد

1 کس عهد وفا چنانکه پروانهٔ خرد با دوست به پایان نشنیدیم که برد

2 مقراض به دشمنی سرش برمی‌داشت پروانه به دوستیش در پا می‌مرد

1 دستارچه‌ای کان بت دلبر دارد گر بویی ازان باد صبا بردارد

2 بر مردهٔ صد ساله اگر برگذرد در حال ز خاک تیره سر بردارد

1 گر باد ز گل حسن شبابش ببرد بلبل نه حریفست که خوابش ببرد

2 گل وقت رسیدن آب عطار ببرد عطار به وقت رفتن آبش ببرد

1 کس نیست که غم از دل ما داند برد یا چارهٔ کار عشق بتواند برد

2 گفتم که به شوخی ببرد دست از ما زین دست که او پیاده می‌داند برد

1 هر وقت که بر من آن پسر می‌گذرد دانی که ز شوقم چه به سر می‌گذرد؟

2 گو هر سخن تلخ که خواهی فرمای آخر به دهان چون شکر می‌گذرد

1 خالی که مرا عاجز و محتال بکرد خطی برسید و دفع آن خال بکرد

2 خال سیهش بود که خونم می‌ریخت ریش آمد و رویش همه چون خال بکرد

1 چون بخت به تدبیر نکو نتوان کرد بیفایده سعی و گفت و گو نتوان کرد

2 گفتم بروم صبر کنم یک چندی هم صبر برو که صبر ازو نتوان کرد