کس نیست که غم از دل ما داند برد از سعدی رباعی 36
1. کس نیست که غم از دل ما داند برد
یا چارهٔ کار عشق بتواند برد
هر وقت که بر من آن پسر می‌گذرد از سعدی رباعی 37
1. هر وقت که بر من آن پسر می‌گذرد
دانی که ز شوقم چه به سر می‌گذرد؟
خالی که مرا عاجز و محتال بکرد از سعدی رباعی 38
1. خالی که مرا عاجز و محتال بکرد
خطی برسید و دفع آن خال بکرد
چون بخت به تدبیر نکو نتوان کرد از سعدی رباعی 39
1. چون بخت به تدبیر نکو نتوان کرد
بیفایده سعی و گفت و گو نتوان کرد
شمع ارچه به گریه جانگدازی می‌کرد از سعدی رباعی 40
1. شمع ارچه به گریه جانگدازی می‌کرد
گریه زده خندهٔ مجازی می‌کرد
ای باد چو عزم آن زمین خواهی کرد از سعدی رباعی 41
1. ای باد چو عزم آن زمین خواهی کرد
رخ در رخ یار نازنین خواهی کرد
آن دوست که آرام دل ما باشد از سعدی رباعی 42
1. آن دوست که آرام دل ما باشد
گویند که زشتست بهل تا باشد
آن را که جمال ماه پیکر باشد از سعدی رباعی 43
1. آن را که جمال ماه پیکر باشد
در هرچه نگه کند منور باشد
آن را که نظر به سوی هر کس باشد از سعدی رباعی 44
1. آن را که نظر به سوی هر کس باشد
در دیدهٔ صاحبنظران خس باشد
هر سرو که در بسیط عالم باشد از سعدی رباعی 45
1. هر سرو که در بسیط عالم باشد
شاید که به پیش قامتت خم باشد
گر دست تو در خون روانم باشد از سعدی رباعی 46
1. گر دست تو در خون روانم باشد
مندیش که آن دم غم جانم باشد
بیچاره کسی که بر تو مفتون باشد از سعدی رباعی 47
1. بیچاره کسی که بر تو مفتون باشد
دور از تو گرش دلیست پر خون باشد