گر زخم خورم ز دست چون مرهم از سعدی شیرازی رباعی 25
1. گر زخم خورم ز دست چون مرهم دوست
یا مغز برآیدم چو بادام از پوست
گویند رها کنش که یاری از سعدی شیرازی رباعی 26
1. گویند رها کنش که یاری بدخوست
خوبیش نیرزد به درشتی که دروست
شب نیست که چشمم آرزومند از سعدی شیرازی رباعی 27
1. شب نیست که چشمم آرزومند تو نیست
وین جان به لب رسیده در بند تو نیست
با دوست چنانکه اوست می‌باید از سعدی شیرازی رباعی 28
1. با دوست چنانکه اوست می‌باید داشت
خونابه درون پوست می‌باید داشت
بگذشت و چه گویم که چه بر از سعدی شیرازی رباعی 29
1. بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت
سیلاب محبتم ز دامن بگذشت
روی تو به فال دارم ای حور از سعدی شیرازی رباعی 30
1. روی تو به فال دارم ای حور نژاد
زیرا که بدو بوسه همی نتوان داد
تو هرچه بپوشی به تو زیبا از سعدی شیرازی رباعی 31
1. تو هرچه بپوشی به تو زیبا گردد
گر خام بود اطلس و دیبا گردد
نوروز که سیل در کمر می‌گردد از سعدی شیرازی رباعی 32
1. نوروز که سیل در کمر می‌گردد
سنگ از سر کوهسار در می‌گردد
کس عهد وفا چنانکه پروانهٔ از سعدی شیرازی رباعی 33
1. کس عهد وفا چنانکه پروانهٔ خرد
با دوست به پایان نشنیدیم که برد
دستارچه‌ای کان بت دلبر از سعدی شیرازی رباعی 34
1. دستارچه‌ای کان بت دلبر دارد
گر بویی ازان باد صبا بردارد
گر باد ز گل حسن شبابش ببرد از سعدی شیرازی رباعی 35
1. گر باد ز گل حسن شبابش ببرد
بلبل نه حریفست که خوابش ببرد