رباعیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 گر زحمت مردمان این کوی از ماست یا جرم ترش بودن آن روی از ماست

2 فردا متغیر شود آن روی چو شیر ما نیز برون شویم چون موی از ماست

1 وه وه که قیامتست این قامت راست با سرو نباشد این لطافت که تراست

2 شاید که تو دیگر به زیارت نروی تا مرده نگوید که قیامت برخاست

1 سرو از قدت اندازهٔ بالا بردست بحر از دهنت لؤلؤ لالا بردست

2 هر جا که بنفشه‌ای ببینم گویم مویی ز سرت باد به صحرا بردست

1 امشب که حضور یار جان افروزست بختم به خلاف دشمنان پیروزست

2 گو شمع بمیر و مه فرو شو که مرا آن شب که تو در کنار باشی روزست

1 آن شب که تو در کنار مایی روزست و آن روز که با تو می‌رود نوروزست

2 دی رفت و به انتظار فردا منشین دریاب که حاصل حیات امروزست

1 گویند هوای فصل آزار خوشست بوی گل و بانگ مرغ گلزار خوشست

2 ابریشم زیر ونالهٔ زار خوشست ای بیخبران اینهمه با یار خوشست

1 خیزم بروم چو صبر نامحتملست جان در قدمش کنم که آرام دلست

2 و اقرار کنم برابر دشمن و دوست کانکس که مرا بکشت از من بحلست

1 آن ماه که گفتی ملک رحمانست این بار اگرش نگه کنی شیطانست

2 رویی که چو آتش به زمستان خوش بود امروز چو پوستین به تابستانست

1 آن سست وفا که یار دل سخت منست شمع دگران و آتش رخت منست

2 ای با همه کس به صلح و با ما به خلاف جرم از تو نباشد گنه از بخت منست

1 از بس که بیازرد دل دشمن و دوست گویی به گناه مسخ کردندش پوست

2 وقتی غم او بر همه دلها بودی اکنون همه غمهای جهان بر دل اوست