سرو از قدت اندازهٔ بالا از سعدی شیرازی رباعی 13
1. سرو از قدت اندازهٔ بالا بردست
بحر از دهنت لؤلؤ لالا بردست
امشب که حضور یار جان افروزست از سعدی شیرازی رباعی 14
1. امشب که حضور یار جان افروزست
بختم به خلاف دشمنان پیروزست
آن شب که تو در کنار مایی از سعدی شیرازی رباعی 15
1. آن شب که تو در کنار مایی روزست
و آن روز که با تو می‌رود نوروزست
گویند هوای فصل آزار خوشست از سعدی شیرازی رباعی 16
1. گویند هوای فصل آزار خوشست
بوی گل و بانگ مرغ گلزار خوشست
خیزم بروم چو صبر نامحتملست از سعدی شیرازی رباعی 17
1. خیزم بروم چو صبر نامحتملست
جان در قدمش کنم که آرام دلست
آن ماه که گفتی ملک رحمانست از سعدی شیرازی رباعی 18
1. آن ماه که گفتی ملک رحمانست
این بار اگرش نگه کنی شیطانست
آن سست وفا که یار دل سخت از سعدی شیرازی رباعی 19
1. آن سست وفا که یار دل سخت منست
شمع دگران و آتش رخت منست
از بس که بیازرد دل دشمن از سعدی شیرازی رباعی 20
1. از بس که بیازرد دل دشمن و دوست
گویی به گناه مسخ کردندش پوست
ای در دل من رفته چو خون از سعدی شیرازی رباعی 21
1. ای در دل من رفته چو خون در رگ و پوست
هرچ آن به سر آیدم ز دست تو نکوست
چون حال بدم در نظر دوست از سعدی شیرازی رباعی 22
1. چون حال بدم در نظر دوست نکوست
دشمن ز جفا گو ز تنم برکن پوست
غازی ز پی شهادت اندر تک از سعدی شیرازی رباعی 23
1. غازی ز پی شهادت اندر تک و پوست
وان را که غم تو کشت فاضلتر ازوست
گر دل به کسی دهند باری از سعدی شیرازی رباعی 24
1. گر دل به کسی دهند باری به تو دوست
کت خوی خوش و بوی خوش و روی نکوست