مردان همه عمر پاره بردوخته‌اند از سعدی رباعی 849
1. مردان همه عمر پاره بردوخته‌اند
قوتی به هزار حیله اندوخته‌اند
عنقا بشد و فر هماییش بماند از سعدی رباعی 850
1. عنقا بشد و فر هماییش بماند
زیبندهٔ تخت پادشاییش بماند
نه هر که طراز جامه بر دوش کند از سعدی رباعی 851
1. نه هر که طراز جامه بر دوش کند
خود را ز شراب کبر مدهوش کند
فرزانه رضای نفس رعنا نکند از سعدی رباعی 852
1. فرزانه رضای نفس رعنا نکند
تا خیره نگردد و تمنا نکند
آن گل که هنوز نو به دست آمده بود از سعدی رباعی 853
1. آن گل که هنوز نو به دست آمده بود
نشکفته تمام باد قهرش بربود
افسوس بر آن دل که سماعش نربود از سعدی رباعی 854
1. افسوس بر آن دل که سماعش نربود
سنگست و حدیث عشق با سنگ چه سود؟
با گل به مثل چو خار می‌باید بود از سعدی رباعی 855
1. با گل به مثل چو خار می‌باید بود
با دشمن، دوست‌وار می‌باید بود
جائی که درخت عیش پربار بود از سعدی رباعی 856
1. جائی که درخت عیش پربار بود
در در نظر و گهر در انبار بود
داد طرب از عمر بده تا برود از سعدی رباعی 857
1. داد طرب از عمر بده تا برود
تا ماه برآید و ثریا برود
دریاب کزین جهان گذر خواهد بود از سعدی رباعی 858
1. دریاب کزین جهان گذر خواهد بود
وین حال به صورتی دگر خواهد بود
گر تیر جفای دشمنان می‌آید از سعدی رباعی 859
1. گر تیر جفای دشمنان می‌آید
دلتنگ مشو که دوست می‌فرماید
هرکس به نصیب خویش خواهند رسید از سعدی رباعی 860
1. هرکس به نصیب خویش خواهند رسید
هرگز ندهند جای پاکان به پلید