رباعیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 نادان همه جا با همه کس آمیزد چون غرقه به هر چه دید دست آویزد

2 با مردم زشت نام همراه مباش کز صحبت دیگدان سیاهی خیزد

1 نه هر که زمانه کار او دربندد فریاد و جزع بر آسمان پیوندد

2 بسیار کسا که اندرونش چون رعد می‌نالد و چون برق لبش می‌خندد

1 دریاب کزین جهان گذر خواهد بود وین حال به صورتی دگر خواهد بود

2 گر خود همه خلق زیردستان تواند دست ملک‌الموت زبر خواهد بود

1 گر در همه شهر یک سر نیشترست در پای کسی رود که درویش ترست

2 با این همه راستی که میزان دارد میلش طرفی بود که آن بیشترست

1 دادار که بر ما در قسمت بگشاد بنیاد جهان چنانکه بایست نهاد

2 آن که نداد از سببی خالی نیست دانست سرو به خر نمی‌باید داد

1 افسوس بر آن دل که سماعش نربود سنگست و حدیث عشق با سنگ چه سود؟

2 بیگانه ز عشق را حرامست سماع زیرا که نیاید به جز از سوخته دود

1 هرکس به نصیب خویش خواهند رسید هرگز ندهند جای پاکان به پلید

2 گر بختوری مراد خود خواهی یافت ور بخت بدی سزای خود خواهی دید

1 آن کس که خطای خویش بیند که رواست تقریر مکن صواب نزدش که خطاست

2 آن روی نمایدش که در طینت اوست آیینهٔ کج جمال ننماید راست

1 تا یک سر مویی از تو هستی باقیست اندیشهٔ کار بت‌پرستی باقیست

2 گفتی بت پندار شکستم رستم آن بت که ز پندار شکستی باقیست

1 مردان همه عمر پاره بردوخته‌اند قوتی به هزار حیله اندوخته‌اند

2 فردای قیامت به گناه ایشان را شاید که نسوزند که خود سوخته‌اند