رباعیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 شاها سم اسبت آسمان می‌سپرد از کید حسود و چشم بد غم نخورد

2 لیکن تو جهان فضل و جود و هنری اسبی نتواند هر که کند او ببرد

1 از می طرب افزاید و مردی خیزد وز طبع گیا خشکی و سردی خیزد

2 در بادهٔ سرخ پیچ و در روی سپید کز خوردن سبزه، روی زردی خیزد

1 بالای قضای رفته فرمانی نیست چون درد اجل گرفت درمانی نیست

2 امروز که عهد تست نیکویی کن کاین ده همه وقت از آن دهقانی نیست

1 نه هر که ستم بر دگری بتواند بیباک چنانکه می‌رود می‌راند

2 پیداست که امر و نهی تا کی ماند ناچار زمانه داد خود بستاند

1 گر خود ز عبادت استخوانی در پوست زشتست اگر اعتقاد بندی که نکوست

2 گر بر سر پیکان برود طالب دوست حقا که هنوز منت دوست بروست

1 نه هر که طراز جامه بر دوش کند خود را ز شراب کبر مدهوش کند

2 بدعهد بود که یار درویشی را در حال توانگری فراموش کند

1 ظلم از دل و دست ملک نیرو ببرد عادل ز زمانه نام نیکو ببرد

2 گر تقویت ملک بری ملک بری ور تو نکنی هر که کند او ببرد

1 آن کیست که دل نهاد و فارغ بنشست پنداشت که مهلتی و تأخیری هست

2 گو میخ مزن که خیمه می‌باید کند گو رخت منه که بار می‌باید بست

1 ماهی امید عمرم از شست برفت بیفایده عمرم چو شب مست برفت

2 عمری که ازو دمی به جانی ارزد افسوس که رایگانم از دست برفت

1 هر دولت و مکنت که قضا می‌بخشد در وهم نیاید که چرا می‌بخشد

2 بخشنده نه از کیسهٔ ما می‌بخشد ملک آن خداست تا کرا می‌بخشد