به جهان خرم از آنم که جهان از سعدی شیرازی غزل 1073
1. به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست
عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست
از جان برون نیامده جانانت از سعدی شیرازی غزل 1074
1. از جان برون نیامده جانانت آرزوست
زنار نابریده و ایمانت آرزوست
هر که هر بامداد پیش کسیست از سعدی شیرازی غزل 1075
1. هر که هر بامداد پیش کسیست
هر شبانگاه در سرش هوسیست
خوشتر از دوران عشق ایام از سعدی شیرازی غزل 1076
1. خوشتر از دوران عشق ایام نیست
بامداد عاشقان را شام نیست
چون عیش گدایان به جهان از سعدی شیرازی غزل 1077
1. چون عیش گدایان به جهان سلطنتی نیست
مجموع‌تر از ملک رضا مملکتی نیست
تن آدمی شریف است به جان از سعدی شیرازی غزل 1078
1. تن آدمی شریف است به جان آدمیت
نه همین لباس زیباست نشان آدمیت
صبحدمی که برکنم، دیده از سعدی شیرازی غزل 1079
1. صبحدمی که برکنم، دیده به روشناییت
بر در آسمان زنم، حلقهٔ آشناییت
دنیی آن قدر ندارد که بر از سعدی شیرازی غزل 1080
1. دنیی آن قدر ندارد که بر او رشک برند
یا وجود و عدمش را غم بیهوده خورند
نادر از عالم توحید کسی از سعدی شیرازی غزل 1081
1. نادر از عالم توحید کسی برخیزد
کز سر هر دو جهان در نفسی برخیزد
ذوق شراب انست، وقتی اگر از سعدی شیرازی غزل 1082
1. ذوق شراب انست، وقتی اگر بباشد
هر روز بامدادت، ذوقی دگر بباشد
نه هر چه جانورند آدمیتی از سعدی شیرازی غزل 1083
1. نه هر چه جانورند آدمیتی دارند
بس آدمی که در این ملک نقش دیوارند
بیفکن خیمه تا محمل برانند از سعدی شیرازی غزل 1084
1. بیفکن خیمه تا محمل برانند
که همراهان این عالم روانند