به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست از سعدی غزل 1073
1. به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست
عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست
از جان برون نیامده جانانت آرزوست از سعدی غزل 1074
1. از جان برون نیامده جانانت آرزوست
زنار نابریده و ایمانت آرزوست
هر که هر بامداد پیش کسیست از سعدی غزل 1075
1. هر که هر بامداد پیش کسیست
هر شبانگاه در سرش هوسیست
خوشتر از دوران عشق ایام نیست از سعدی غزل 1076
1. خوشتر از دوران عشق ایام نیست
بامداد عاشقان را شام نیست
چون عیش گدایان به جهان سلطنتی نیست از سعدی غزل 1077
1. چون عیش گدایان به جهان سلطنتی نیست
مجموع‌تر از ملک رضا مملکتی نیست
تن آدمی شریف است به جان آدمیت از سعدی غزل 1078
1. تن آدمی شریف است به جان آدمیت
نه همین لباس زیباست نشان آدمیت
صبحدمی که برکنم، دیده به روشناییت از سعدی غزل 1079
1. صبحدمی که برکنم، دیده به روشناییت
بر در آسمان زنم، حلقهٔ آشناییت
دنیی آن قدر ندارد که بر او رشک برند از سعدی غزل 1080
1. دنیی آن قدر ندارد که بر او رشک برند
یا وجود و عدمش را غم بیهوده خورند
نادر از عالم توحید کسی برخیزد از سعدی غزل 1081
1. نادر از عالم توحید کسی برخیزد
کز سر هر دو جهان در نفسی برخیزد
ذوق شراب انست، وقتی اگر بباشد از سعدی غزل 1082
1. ذوق شراب انست، وقتی اگر بباشد
هر روز بامدادت، ذوقی دگر بباشد
نه هر چه جانورند آدمیتی دارند از سعدی غزل 1083
1. نه هر چه جانورند آدمیتی دارند
بس آدمی که در این ملک نقش دیوارند
بیفکن خیمه تا محمل برانند از سعدی غزل 1084
1. بیفکن خیمه تا محمل برانند
که همراهان این عالم روانند